Getsemani
Nere baratza
(Etena 8 ta 7)
Orixe
Baratz eder, bakar, ixil; etxea dut inguru.
Bost zugatz mardul, arnariz beterik adaburu,
txartaka, landare xume, denak lorez mukuru:
emen deramat eguna nere baitan ekuru.
Nere gelak, ate, leio, lurraren berdin ditu;
barren ortan egun argiz ezin naite gelditu.
Bañan edertasun ontan... launaz nola kupitu?
Aren albo kokatzeko bi begiak itxitu.
Begien zoramenari egin ba'diot uko,
Ikasle aien antzera ez nau loak artuko?
Ur-xurruxta dut erdian: onek nau esnatuko.
Eihara-zaina bezala ez al nau sogortuko!
Zil bekit gogoratzea nere zenbait naigabe;
nere poz aundiak ere an asiak dirade.
Nere gogoramenean ongi gorderik daude!
Zurekin berritzen ditut etortzean urtabe.
Or erdian, nere Iauna, zaukat iduritara,
iasan-bearrak oroituz, gorputzean ikara.
Kristau zintzoen xoko dan Getsemani landara
bilduko naiz berriz ere; betoz gurekin ara.
Ikasleak bezain argal ba-dakizu naizena;
emaidazu, saiets ortan esertzeko baimena.
Oroi naiz lainko bezala barnean zauzkadena.
Zurekin biotzik biotz eingo dut otoitz bena.
Ur-xurruxta dut barneko musikaren laguna;
xurrut orrek guritzen du biotzaren barruna.
Zertako gogoetatuz alper neka garuna?
Ein dezadan bizkor otoitz, izekiz maitasuna.
Ordu oso, ordu gozo, egunak eman beza.
Gau guzian lorik gabe ontan iraun ba'neza!
Ordu gozo, nork eskatu? ez atsegiñik eza?
Gazia Zuk artu zenun, neretzat utzi geza.
Getsemani, Getsemani! naigabetuen landa;
kristauak or arkitzen du pozaldi Zuk emanda.
Zenbat aldiz arat egan idurituz naiz alda!
Ekaitz aldian neretzat kabi goxoen an da.
Zerau zaitut baratz ontan aretan zindudana;
nonai zaude Iainko-Seme, Iainkoz nonai zerana.
Itzul dezadan biotza soil soillik Zuregana.
Nagon emen, bakar, ixil, Zuri maitez emana.
Getsemani
«Coepit contristari» (Mt. XXVI, 37)
Naigabetzen asi zan
Asi nadin zure miñak gogoz artzen aurtengo.
Sorkari guzien miña gerta bekit barrengo.
Guziak lengo dirala, denak ez daude lengo.
Erakutsi nai dizute beren barrena beingo.
Gizon zeranez, ba-duzu aldien gora-bera.
Guregatik artu dezu giza-gorputz minbera.
Afarian bizkor ziñan, baratzan argal zera.
Indar berriak artzeko ba-zoaz otoitzera.
Otoitzean sartu nai ta gorputzak ezaldia.
Ni ere, gutxi bederen, zerbait naiz ikasia.
Bekaiñetan illuna ta ezpaiñetan nagia,
burua goibel, erori, milla bulkoz nasia.
«Au, ori, beste, bear dut bi egunez egari.
Bizkarrik ezin ukatu Aitak gogo dunari».
Iainkotasuna debeku ikustez animari;
ikustea bailitzaio min guzien sorgarri.
Zer illun argi gabea! Gau illunaren ago!
Odeietan itzali da illargia lotsaro.
Nekeak urbildu-ala ortzian illunago;
bañan illuntasun ori itzurterik ez dago.
«Erio zorian nago goibelaren goibelez».
Bigunago litzaidake eriotza naigabez;
baña gogora buruak dakarkidan oiñazez?
«Al ba'da debeka zazu, oro dezakezunez».
Sar nadin naigabe ortan ur aundian bezala.
«Aundiz itsaso» diozu biozmin ori dala.
Ortatik eman idazu neregan iasan-ala.
Illun beltz ez ba da ere, illun orren itzala.
Ur aundien zurrumurru entzun dezadan urrun,
ez xurruxtaren soiñua baratzan bezain legun.
Baratz ontan atergabe artu nazazu lagun.
Geldi bekit belarrian soiñu oien oiartzun.
Getsemani
«Dormientes prae tristia» (Lc. XXII, 45)
Lo zeuden naigabez
Antxe, Iauna, ba-dakizu, geldi nintzan bakarra.
Otoitz-aspertu bat nai, ta, debeku nun negarra.
Belaunen gain egoteko galdu nizun indarra.
Eseri naiz; ezin egon; ez dator deadarra.
Zenbait aldiz oge goxo biur zait biozmiña.
Len astun zan naigabea, azkenean... ariña.
Biotzean agortu zait gaur beiñolako griña.
Au dut miñik aundiena: miñik izan eziña.
Askotan Zure miñ orrek arindu dit nerea.
Gaur ezerk ez nau kupitzen gaixo doakabea.
Eseriz, eziñegona; edonola, nekea.
Ez datorkit axalera barreneko pakea.
Urbilduz zoan eguna; biamon oro larri.
Lurra zeken, atsa legor, zerua berriz arri.
Soraiotasun elkor au bai dala nekagarri!
Bestetaz ez ba'da, miñez gelditu naiz egarri.
Begiak igurtzi naia, ezpaiñetan arrausi,
gorputzaren ezaldia iñolaz ezin ausi.
Eguerdi zan, oroi zera, ogera nintzan iausi;
illunaldi beltz aretaz ezin ninteken nausi.
Zuk etzenun baratzean oge goxorik izan;
miñ ori sorgarri gabe gogo zenun eraman.
Erio aiñako miña ez dut ikasi zer dan;
eriotza, bai, eskatu biotz osoz bostetan!
Ez zure Gurutzekoa: ez neukaken indarrik
agoz esateko ere «kendu miñ au nigandik»,
bañan ein bedi Zuk naia, ez nerez nai nukenik».
Eriotz ariñagoa aukeratzen nizun nik.
Neke auek arintzeko eman zenidan loa.
Naigabe artaz azturik egin nizun goxoa.
Ondoren, otoitzerako zuti neukan gogoa;
lena berriz esateko eze neukan agoa.
