|
J.S. Bach'i elizan
Ormaetxea'tar Nikola (Orixe)
1
Ixil organua
ixil dut ezkila,
aldarean daukat
gure Yaun umila,
abean eseki
guregatik ila.
Aitaren ITZA da,
baņan itz ixila;
ixilik ari naiz
ixil orren billa.
2
An nagozu bakar
Eliza-xokoan
begiak ertsirik.
Ernai? Lo-xorroan?
Ez dakit bi oien
muga non dagoan.
Kristoren ixila
dutala gogoan
sartzen naiz barnera
aldi betikoan.
3
Aldia zer danik
galdu dut aria:
oparo dut artzen
siņeste guria.
Ordu bete, gozo,
yoanik abia,
neretzat an dago
orratza geldia,
betiraundearen
iduri bizia...
4
Ba-nago, ba-nago...
Goizaren idorra!
Sumatu dut noizbait
gorputzaren lorra.
Intzik ez daneko
da fede legorra.
Ez dut itzuri nai
burruka gogorra;
emango du Yaunak
guri dan goporra.
5
An ari naiz, buruz
Koral bat aurnartzen
nik itzak emanik
azpitik kantatzen.
VERBUM CARO dugu
Elizan entzuten;
ark dit egunero
belarria yotzen,
arek dit agoa
apur bat goxatzen.
6
Geroen batean
organuak soņuz
FUGA bat asten du,
bai baitakit buruz.
Ez dut aski oroiz,
bear dut adituz;
belarrik narama
barnari lagunduz,
Yauna zentzu guziz
ta gogoz maitatuz.
7
Asi da, ari da
iruten, ariltzen,
ekin eta yarrai
bilbatzen, eiotzen.
Ari-albiņua
sei notak atontzen:
aiek itzul, iraul,
iņoiz ez aspertzen
itokin antzera
biotz au xulatzen.
8
Ba-nago, banago,
artu dut aria,
berriz itzuli zait
iņeste guria.
Azkenik, aztu zait
aldien aldia,
eta betierak
nauka idukia.
Betikor senti naiz
Yainko-iduria.
9
Bukatu da FUGA,
ixil organua,
piztu da neregan
Maitearen sua.
Ixiltasun ori
orain da goxoa:
legun da musika,
legun da soņua,
legunago aren
ondoko gantzua.
10
Noizbait bukatzen dut
nik ere otoitza;
entzun dut ixil dan
Yainkoaren ITZA.
Otoitz-ondo onek
ba-du goxo-litsa:
bakartasun ixil
geigoren irritsa.
Ai guritasun au
betiko ba'litza!
|
