Arantzarik gabeko

Agnès Esponde

 Eguna arratsaren pare osoki iluna

 logelan nago zalantzaz betea...

 xoriak ere ixilik daudela...

 nere bihotza atsegabetan, zuri pentsaketa.

 Doi-doia elgar suertatu orduko

 gure begiak josi direla betiko.

 bihotza ere saltoka ezin gelditua...

 burua burtxoroak hartua, zer zirimola!

 Zeruari lehen behako bat eman eta

 laster zonbeit nigar xorta botatzen dituela...

 nere begiak ere bustitzen berehala...

 zure eskasak osoki tristatzen nauela.

 Baratzerat itxuli bat egin dutala

 loreak hetsirik, burua apaldua...

 usain gabeko airea, zer tristura

 pinpirinak ere gorderik, eguzkia desagertzen dela.

 Huna nun gau argitsu batez

 izar laster bat agertzen zait uste gabez...

 Mezu berezi bat eskatzen zuela...

 nere gogo bihotzak goxatzen zituela.

 Amodioa zer gauza ederra...

 arantzarik gabeko arrosa, sinetsi nahi dutana;

 mendez mende gizonek eskatzen dutena

 gure biziko lagun kartsuena, itxaropenez betea.