Testamendu nomada
Hawad
Oi nere itzala
gure mundua zirimola da
ekaitz furfuri
dio heriotzak
bizia
bere ahizpa biritxiari.
Heriotz bertikala.
Biluzirik zutik
ilunabarreko kobre zimurtuari.
Ez dakit bihar
gutarik zein kondenatua izanen den
zu, zure artearen zizelkaria
mugarik gabe erdiarazle
ala ni zure obrei espazio emailea
etengabe garbitzaile.
Orduan gauak maska beheititu
bikote hipokritari.
Berantago
isiltasunaren eta harrien ezteiak
kantatzen zituen ttirrittaren hipakoez
erantzuna ortzantza bezala jo zen.
Geldizkik kriskitinak
hi igela
eta utzak armiarma ahanzduraren ehaiten
seska dolutuen intzirietarik baizik
ez baita egia jalgiko,
uraren alargun den lurraren
nigar eresi arraildua.
Mustrarako tunikaz
lepo eta bizkar kurtuekin
Ti-n-El xirribikaria
Ti-n-El kantaria
populu bidelariaren parrean
zutik jartzen da.
Oi bidaian finkatu arantz ziztak
egunaren atzartzea gauak kaskolarrutzen duenaz gero
mila urtek nehoiz bilduko ez duten
goiztiriaren ezpatak behexi aintzin
urradurak peaxa ditzagun.
Urrutian haize geriza xehatuaren gibelean
harearen geometria alkimikan botatu oihal ilunak
erasorako geziak errotik kentzen ditu
jatorriaren ibaia husten da
lokatzaren gainera
karabanak apar berriak isurtzen ditu
basalta ile eta brontzezko hobi kizkaliak iduri
eguzki sartzearen zimurdura odoleztatuak su lotzen dira.
Nork begiratuko dio eskarabearen geomantziari
ez bada ironiaren irri gaixtoa?
Gerlari insektoak
eta buzoka bafadak eta abere behatz gorostiak
bidexkak zorrozten ari
infinitoa gutan oinarritzen da.
Ene karparen itzal bela
zingila batentzat.
Kuia gorraska kopeta hits
eguzkiak borobiltzea bururatzen du
hutsari
lotu xirrika batek altxatu
kaneta pizutua iduri.
Zazpi egun eta zazpi gau geroztik
leinuaren gainean
goizalbatik ilunabarreraino
beso eta lantzak gorritzen direla
giza besoak eta zelaren beso kurutzatuak.
Begi nomada zurratuak luhartzearen muina xurgatzen du.
Gau eta egun
aranbelak tinkaturik
azotea joka
matrailek aho burdinak ehotzen
eta soken korapiloa burrunban.
Oihu zorigaitzezkoa dardaratuko den
atabalaren gainean
Arotz Nagusia belaunikatzen.
Dena gerturik dena lotua.
Gizon eta abereak
jestu eta hasperen ximera
ekaitz bridatuak
bakoitza beha leinuaren harroion batek
lurrari estekatzen dituen loturetarik bat hauts dadien.
Soin eta abots, bilduen borroka
kameluzain eta zaldunak grenatean bustiak
indigoaren tinta iheslari antzutua
arrano eta apalatz bide idekitzaileak
arroatzaile harrapari maskatuak
ileak kukulen moduan orraztuak
beilari auhenkalarikak
ama itsasotik behexia den
ur ttanttaren hileta kontzertua.
Kamelu eme zahar orbainduaren gainean
Attawal eroak, urrutien ahitzaile xifrituak
nostalgiak janak
bularra talismanez hanpatuak
eskuak kopetan
ninika dardo
begia finkatzen
Ti-n-Elen eraztunetan
jende nahas mahasean zilarrezko uhain direnetan.
Oi Ti-n-El
hainbat gortelari ikusi ditugu
tximeleta ibiltari
Pleiaden gau beilatik itzultzen,
bainan suaren betileak
zizelkatzen dituen
irrino batez sutu zure aurpegitik
ez da so bakar bat itzuli denik.
Ur askaren pean mahastiaren sapa irakituak
lotua duen leiztafina iduri,
ene kamelu eme arbasoaren hedeak
zuretzat hautsiko ditut.
Sutearen dantza,
har uhalak:
Oi emazte altxatua,
ilaun zutitua.
Zirimolak
ezitzultzearen makila hartu aintzin
eta bokalearen ondartza hustuei
bere kopeta eskaini aintzin
erraguzu
Harmatanari abandonatu hostoak bezala
eramaiten gaituzun mundu hori
zoin buztinez orratua den.
Entzun ongi Attawal.
Tximistaren urraduratik
ihurtzuriaren zainetarik
eta konstelazioen purruskatzetik,
hazia erditu baino aspaldi aintzinago,
sortaldean su hazi bat piztu zen
su harriaren haustetik
eguna eta gauaren kraskatzeen kontra.
Orduan
behextearen jujubieraren adarrei
plazenta lotu zen
eta haizea berriro isiltasunarekin ezkondu.
Gero, zeru jeloskorrak
lurraren edertasunaren gainera
nigarrak isuri zituen.
Lohitik xotx bat jalgi.
Lipua hil mihisearen ehaiten hasi.
Ttirrittak kantatu zuen,
kalaka eguzki arraxinaz mozkor
eta hitzak jestua estali.
Geroztik mundua txinaurrikara
txinaurri mukurru da lanbroan.
Zein ninika Ti-n-Elek
misterioaren magaleko
perla ohatu agertuko du?
Hutsaren hutseko gaua Attawal
eta berdin munta da
haizea sortzen duen zirritua.
Norabideen zutabe diren
izaitearen zazpi poloen orrazea
ferekatu duen gorputza gurtu da
zirika malguz
bere abiatzearen notak besarkatuz,
Ilaunaren mihi
kosmosaren mugimenduan sustraitu hatsa
oroimenaren xingola irensten dut.
Attawalek lurrera jauzi egiten du
eta jendetzatik kanpo dator
urrats ospetsuz.
Bere tunikaren hegala apaltzen du
eta, kanta epikoarena begistatzen.
Hi, oreinkume intsumitu lepoduna
afalahlah lilien hitz pozoindatuz
Venusetaz jelos izaitea
utz ezak.
Granitazko bihozdun odol zainetan
kaosa ereiten duten
hire urratsen atzetik
mundu osoa kordoka zoak
barna diren erroetarik
adar zerutiarretaraino.
Ahahahah
oihartzunaren loan
eta buztinaren oskolean
behaztopatzen ari den irria.
Zaia urdin eta xuriak
zetazko ortzadar
gerrikoan itzulikatzen ditu
eskuak hanketan finkaturik.
Isiltasun geldiaren aintzinean
hilortzen ari den kameleoia
metafora meta nahasia den
soinu sukar hori zer ote da?
Hezur eta haragi
ene oihuaren aukona
atotsiko duen amandaren bila nabil.
Zuei,
bidelaritzaren jendeei,
luhartzearen burtzoroetan exiliatu.
jeinu erratu baten haurrei,
zuei,
ez gehiago gibelera itzultzea
agintzen dizuet.
Beren seaskaren gainean
termitek eraikitzen dute
eta inperioa lehertzen da
ur putzua suntsituz.
Tinka hede eta gerrikoak
luza bridak.
Bidexka geldiazen ez den soka da
etapa zimiko laburra.
Desertuko legeak
jarri nahi den edozein lotgune
biluzi eta moztu nahi duen
ezpata bortitz dira.
Attawal, ez hadila itzul gehiago
hare ordulariaren gotitzeraino.
Nabal zorrotza
orratz ferdeak biktimaren gainean jartzen duelarik
nork bilduko ditu arrasa eta karkasa
ez bada suaren lotgia.
Gerla egizak karrari Attawal.
Zorigaitza dariola
aitzeiru izerditua
punalatzen duen eskuari.
Trantsearen ilauna histuka ari delarik
zapaburuek ere itxindiaren tunika janzten dute
eta izarbideen palmak juntatzen.
Tinta hortzikatzen duten kantariden haserrea
eta amets ziliportatuak
ispiluaren fragmentu
iragan denboretako egarriaren so haluzinatuak.
Dibortzioa erre berri duen
tortoilaren ezteietako kolierarentzat
hutsaren zaflakoak perla eta bihiak biltzen ditu.
Luma gogortua kordokan
zelai harrituan
hiruki higatu eta zilatuaren
punta maltzurrak lerrokatzeko
iragana, oraina eta geroa desehainik.
Hunkigaiaren ilauna eta ezinikusiaren sutea
bereizten dituen bazterretik haraindian
soa itzaltzen da
eta entzumena isiltasunaren leizean hondoratzen.
Ebidentziaren peaxatzaile den jestuari
toki egiteko
hitza atzeraka doa.
Eta aztarnen idazkera jalgitzen da,
ausentziaren keinu trakets,
desertuan erein edertasun bihi.
Bere itzalpean zureria mustupilkatu da
eta ene gogoa, erotasunak garbatuko dituen
mila zurdetan harilkatzen da.
Orduan, zirimola eta leize burtzoragarrien artean
zaien plegu eta treza beltzek
eta zilarrezko petentek
trantsearen kadentzia eta hegaltara
aurkitu zuten.
Eltze puskak
hirien karkasak
zuhaitz enborrak
zuhaitz azal begiak
itsaso erretzailearen pean
hondoratuak.
Hare haizearen
aurka
gauaren ontziak
harepila artalde galduak
jotzen ditu.
Eztarri larri abots bat
bapatean
isiltasunaren piruetarik
barreatzen da
ortzantz abots.
Ar'alak enkarat.
Jende onak zuti zitezte.
Egunaren adarraren gainean
goizalba irekitzen da.
Bere krimen gainera
gauaren morteroa erortzen da
eta mundua
bere jarlekuan lehertzen.
Denboraren hegalaren taupada,
lur eta zeruak isiltzen dira
mendeetako hipakoa entzunez,
malko fosilak
oihartzunaren bularretik
sortzen direnak
eta hutsaren belarrian
hiltzen direnak.
Oi hare ordulariaren maixu zaren oilarra.
Zergatik beti
sua ereiten duten
arimaren egoste horik?
Ttirritta hordia
ttirritta enuxenta.
Exilioaren esproinak
zamari-ekaitzari brida kendu dio.
Ezer ez da gelditzen;
ez horik
ez atsedenik.
Tximixtaren zaldira jauzi egin dezagun
ihurtzuriarekin elgarretaratzeko.
