Orain ehun urte
Mirari Garcia de Cortazar
Orain ehun urte,
zirenean kaxoietan
lote ximelak bailira
poema ixilak higatzen,
haztatu zuten, esku
hits hezurtsu nireek
erditzalean lilurakor,
ilusio berri baten islada;
eta islada hartan izpirik
ikusi ez arren,
aditu nuen barrukaldean
zirrara.
Loratu zitzaidan
goibeltasun zahar baten
garapenik gabeko geraldian
antzu, loak hartutako amodio
ahalgarri baten kimua,
eta nire begiak, itsu,
noraezean erratu
lekutzen zirenean,
antzeman zuten
nire hatzetako erkainek
samurtasun aratz bat
zure mana hauskorraren
leuntasunean.
Zure eskuz, adoretsu,
garaitu nuen
aihergatasun kroniko batean
arras murgildutako
bakartasuna
eta nahikeria sotil baten
kide, aise joan nintzaizun
amodio erakarkor baten atzetik;
eta haren eskuz ikasi nuen
grinaren esanahia,
grina baitzen:
nire eskua zure sorbaldan sostengatuz
udaberriko lili artean
ihauskatzea,
nire hatzak
zure ale kizkur hordigarrietan
labantzea,
eta zure ahoz
poema eihar bat
entzutea.
|