Airatzen banintz
Itxaro Borda
I
urradura aintzineko karkara edenen
ondarkin hormatuak bildu nahia
nabil zure lurretan
orlegitasunaren disdirak bihotzak
irensten zituen atzo
haizeak geroa epeldu artean
eguzkiaren urrikia bilatzen genuen
barkamenik gabeko begi itsuetan
euriaren haiduru ginaudelarik
amodioaren kate hautsiak zintzurra
hatsartzea trabatuz
odoleraino tinkatzen zidan
eta orain gauero
zure lurretan nabilenean
deitzen zaitut
sokorri nezazun,
izarretan urtu itsaso zabala edaten
genuenaren ahanztearen zalantzan
durduzatuz zihoan
arde, berriaren erredura ahosabaian
esnearen nostalgia daukat
zure lurretan-ibiltzean.
bularrak hantzen zitzaizkigun
ahunean desgostuaren ura
ixurtzen zitzaigun bitartean.
oinazez itzaturik geunden.
ibai desbideratuetan etzaten ginen
aratsaren joana neurtzeko
eta erresinolak kantatzean
deitzen zintudan
sokorri nindezazun.
izotz arinak gure haurzaroko hitzak
hala beharraren aldarean altxatuz
kurutzefikatu zituen barda.
igandez jantzirik jendetza galanta
mendietan barna hurbildu zen
desiraren ehortz mezetara.
negarrak gorde genituen.
Larru samurrerako gogoa
pizten zait noiztenka
zure lurretan nabilenean
eta gauero
deitzen zaitut
sokorri nezazun.
alta ainara senditzen naizenean.
segur nago kabi beroa bederen
zain daukadala
zure lurretan.
II.
begira neska begira
hegalez doan ainara,
biharko egun hegira
harekin helduko gara
begira neska begira
udaren urrezko mugan
negarrotsaren segira
lehertzerainoko dudan
ondarrik dator aratsa
uhin arinen balantzan
itsas gauaren karatsa
izarrak zeruan dantzan
dabiltza bilatuz hatsa
tristuraren akabantzan
III.
hirien gaineko bruma pausatuko denean
untzi beladunen hatzetan amilduko gara.
itsasoak heriotzaren arkaitzetan astiro
hautsiko gaitu eta uhainen auhen latzak
lokar araziko ditu pentsuaren muskilak.
ondartza arrosetan asmatzen zintudan
sahetsean etzanik eguzkiari deiadarka.
sabel zaurituak laztantzen nizkizunean
irriz lehertzen zinen baina zelaietan
bruma arras goizegi erori zen maitea.
IV.
hurbildu haizenean disdira lasaiak
neurtu ditinat barda hire begietan,
herabe maltzoaren oldartze nasaiak
zorigaitzezko kanta hilen hegietan.
euriak inharrosten zizkidan ezpainak
zerbaiten esperoan min ninan denetan
aratsaldez lohiak herbaildurik zainak
aldean egon natzain damutan, penetan.
eskua hartu didan erantzun zilarrez
eta segitu haunat bihotz altzoraino
eztiki mintzatzeko ortzeko ibarrez.
eraman nezan berriz gauen atzoraino
hitzen makala urtzen doaken ibarrez
edan dezagun itsas uren gatz oraino.
V.
trein batek bestea gordetzen duenean
gorputza puskatzen doakizula saminki
tristerik gelditzen zara kaiertzetan
eta galdetzen duzu etorriko ez denari
iragan hautsiaren ondarkin mikatzak
zein haizek ote dituen barreiatuko?
hitzegin nahiko zenuke auzoko mortu
sarraskituetako tartaina lagunekilan
baina urrats dudakorretan lerratzen
zara beldurren aintziretan zalantzan
zabiltza ezpata zorrotzek odoleztatu
amodioaz hustu ordoki desolatuetan.
VI.
noan airatzen
azken noizean
eta pairatzen
dudan goizean
izarra mintzo
entzun ditake
malkoa zintzo
larruzko bake
noan zutitzen
ibai hotzetik
pena gutitzen
da bihotzetik
ilun kiretsez
egin hotsetan
zutaz ametsez
nago lotsetan
