Iturri

Joseph Brodsky

 Lehoiaren ahotik

 ez da haririk murmuratuz ateratzen, ez eta orrorik.

 Jazintoak loratzen dira. Oihurik ez, xixturik ez,

 abotsik ez. Hostadia geldo dago.

 Egoera arras bereziak zein berriak arpegi hain

 terriblearentzat.

 Ahoa lehorra da

 eta zintzurra herdoildua : metala ez da betikoa.

 Buztanaren puntan, sasian gordetzen den norbaitek

 errobineta sakonki itzulikatu du, eta plaka asunak

 gainditu du. Gaua jausten doa;

 sasitik

 itzal parrasta bat

 lerratzen da iturriruntz, sasitik lehoiak bezala.

 Lohi erdian lo dagon arrazanaia inguratzen dute

 eta hegia punpean pasatuz, sarabanda hasten dute,

 beren buruzagiaren mutur eta oinak milikatzen dituzte.

 Eta, arabera,

 belzten da

 itxura latza. Eta hona

 haiekin urtzen dela, bapatean, animatzen eta

 lurrera jausten. Talde osoak begi klixkan

 ilunetan ihes egiten du. Zeruak hedoi lodiaren

 gibelean izarrak ezkutatzen ditu, eta pentsalari argiak

 deituko du buruzagiaren bahiketa

 - lehen ttanttek jada zuria tatxatu baitute -

 deituko du buruzagiaren bahiketa, uharraren etorrera.

 Euriak lurrera linea trebesak botatzen ditu

 sare batean airea berotuz, kaiola bat lehoindarrentzat,

 koropilo eta itzerik gabe.

 Epel

 euriak

 lantzurdatzen du.

 Baina ez du lehoinak baino gehiago

 gure zintzurra freskatuko.

 Ez zara maitatua izanen, ez zara ahantzia izango.

 Eta, azken orduan sortuko zaizu,

 piztia bazina, mamu sorte bat.

 Euriak eta elurrak

 zure eskapada

 biderkatuko dute.

 Eta mafrundi gaitz zarenez,

 itzuliko zara, hala ere, lur honetara loak hartzera.

 Ez baita mirakuilu baten orroitzapenaz beste

 bakardade erraldoiagorik.

 Halatan kartzelara bihurtzen dira behin kartzelatuak

 izan zirenak

 eta urtzoak untziarkora.