Bukaera hedatua
René Char
Oihu badagizu, mundua ixiltzen da
zure mundu propiarekin urruntzen doa.
Emazu beti har dezakezuna baino
gehiago, eta ahantz. Hala dabil bide
sakratua.
Akulua lorez aldatzen duenak
zimizta borobiltzen du.
Ortziak etxe bat baizik ez du,
xendra asko. Altxatzen doan etxea,
purruskarik gabeko xendrak.
Euri ttikiak hostadia alaitzen du
eta izenik gabe pasatzen da.
Sugeek manatu zakurrak izan
gaitezke, edo garena ixil ...
Gaua mailuaz askatzen da, giza
bere bihotzari estekaturik dago.
Txoriak lurpean, lurgaineko dolua
kantatzen du.
Hosto zoro, zuek baizik ez duzue
gure bizia betetzen.
Supizteko xoila aski da, liburua
hiltzera datorren ondartza sutan
jartzeko.
Haize osoko arbola bakartia da.
Haizearen laztana are gehiago.
Dudak eta orainaren erranak
zizelkatuak ez diren urruneko
gorritasunezko haustura hori hor
ez balitz, huts litekeela kuriositaterik
gabeko egia. Aintzina goaz, hitza
emanez, hitza osoki abandonatuz.