Sugearen osagarria

René Char

 I

 Sortu berriaren arpegiaren beroa,

 berotasun desesperatua kantatzen dut.

 II

 Ogiaren aldia gizakumea hausteko,

 argi zirrintako edertasuna bihurtzeko.

 III

 Eguzki loreari fidatzen denak, ez du

 etxe honetan meditatuko. Maitasunaren

 pentsuak oro bereak bilakatuko dira.

 IV

 Ainararen ahoan, ortzantza formatzen da,

 baratzea eraikitzen.

 V

 Beti, izango da ur ttantta bat,

 eguzkia baino gehiago irauteko,

 eguzkiaren goraldia trabatu gabe.

 VI

 Egizu jakitatea, ehun zatitako jakitatea

 gordean atxiki nahi duenarena.

 VII

 Mundura datorrenak deusezen nahasteko,

 ez du begirik ez pazientziarik merezi.

 VIII

 Kreazioneak kanporatu duelako,

 zenbat iraunen du hiltzera doan gizaren

 eskas honek kreazionearen erdian?

 IX

 Etxe bakoitza, sasoin bat zen. Hiria, halatan

 errepikatzen zihoan. Biztanleek,elkarrekin,

 ez zuten neguaz besterik ezagutzen, beren haragi

 berotuagatik, itzaltzen ez zoan egunagatik.

 X

 Zure ezentzian zara gogorki poeta, gogorki

 amodioaren gailurrean, gogorki justiziz

 eta egiz egarri. Menturaz, zure kontzientzian

 osoki izaten ahal ez zarelakoa gaitz beharrezkoa da.

 XI

 Existitzen ez den arimaz, gizaki

 hobeago bat moldatuko duzu.

 XII

 Begira, zure herria mainatzen duen

 itxura ausarta, luzaz iheska joan zaizun

 atsegina.

 XIII

 Asko dira uhin bortitzak altxa ditzan,

 helburuak gaindi, beha daudenak,

 mugatzekotan.

 XIV

 Eskerrak bihurtzkiotzu zure damuaz

 griñatzen ez denari. Zure parekoa da.

 XV

 Negarrek beren konfidentea

 mespreziatzen dute.