Hiri-zerdi

Jean Louis Caussade

 Hiriko argi faltsuen azpi, gure itzalak itzali.

 Haur alki bat, espaloian, uzkaili.

 Gaueko zoko guziak, giza azal zikinetaz trabatuak.

 Gau gordeko pentsamenak, nere mihise barreatuetan etzanak

 nerabilan karrika aments txar baten menean,

 urtxo hila zangartuz, urean dirdiretan zautala eguneko

 uspela.

 Behatzen zenidan goratik, ahultasunaren podereaz,

 zure begiak uste zuen, itxuraren gibelean

 ez nuela ikusten...

 Behako itzuli mingarri ugarien artean,

 harririk ez dela hozitzen, baizik eta ilortzen.

 Hitza sobera kalakaria da eta ixiltasunak ardura erran nahi du

 bakartasuna.

 Ni zuekin nintzen, ibilki, nere bide hutsean

 kilometroak egiten nituela, hiri, gogor, usaindu huntan.

 Banakien askatasun zaindu batean bizi nintzela;

 kartzela leihotik, ikusten dut meteorita bat hiltzen.

 Urrezko gizonak, untsa zaindu behar zenituzten,

 bakean beiratu haientzat egina zen hiria;

 nere oinak zilatu ziren eta odolez gudroia tindatu

 nere behatzak errebidean sartu zauztan,

 eta betileak sagar mateletan titakatu,

 lepoko zainak larrua kizkurtuz, beldurrak sabela moztu;

 iluna eta garratoiak gozatzen hasi ziren;

 nere gibelean mintzo beltz bat, arrano jauntziz beztitu,

 nabela bat bizkar hezurrean sartu.