Antxarra

Alexandre Pouchkine

 Basamortu zeken eta pobre batean, eguzkiak erre lurrean, antxarra,

 bakarrik, zutitzen da, mehatxuz bete untzi bat bezala.

 Naturak, zelai hautsi horietan, kolera egun batez laudatu zuen,

 erroak eta erramuen zuharrru zuria pozoinez asez.

 Pozoinak perlatzen du haren larru gainean, eguerdiko beroarekin

 urtu malkotan; gauez, gogortzen da, goma lodi eta uhargia

 bailitza.

 Hura ikustean hegaztinak ihes degi, tigrea zeharka doa;

 haize bolera batek, haren hostadia konkortzen du; usain txar

 batek zikintzen du haizea.

 Instant batez, ihintzak, bere hosto lokartuak bustitzen ditu,

 eta abarretarik euri hilkari bat erortzen zaio lur errearen gainera

 Baina, gizon batek keinu bat botatzen du, beste batek obeditzen

 du; antxerraren puntara bidaltzen dute, durduzatu gabe doa, eta

 biharamunean zitala ekartzen du.

 Goma likitsa dakar, errainu eta hosto eihartuetarik, bere kopeta

 zurpaildutik izerdia, ibai hormatua balitz bezala ixurtzen dela.

 Dakar, kordokatzen da oihalezko natetan erortzen, eta esklabo

 malerusa hiltzen printze ezin ikusiaren oinetan.

 Eta printzeak, zital horrekin, bere gezi maltzurrak jantziko ditu.

 Hondamena eramanen du auzoengana, herriko mugetaraino.