Astoekin parabisura joateko otoitza

Francis Jammes

 Zuregana joan beharko delarik, Jauna, egizu otoi

 baserria pestan distiran den egun batez izan dadin.

 Nahi nuke, hemen egin nuen bezala

 ene gosturako bidea hautatu,

 egun argiz izarrak dituen Parabisura joateko.

 Makila hartuko dut eta errege bidean

 joanen naiz, eta astoeri, ene laguneri, erranen diet

 Francis Jammes naiz eta Parabisura noa,

 zeren eta ez baita ifernurik Jainko Onaren herrian.

 Eta erranen diet: zatozte, zeru urdinaren adixkide goxoak,

 ixo kabala maiteak, beharri kolpe batez

 lesparak, kolpeak eta erleak haizatzen dituzuenak...

 Burua emeki apaltzen baitute

 eta hain molde ezti eta urrikalgarrian

 beren zango ttipiak bilduz gelditzen baitira,

 hainbeste maite ditudan abere horien erdian

 agertu nahi naukezu.

 Jinen nitzauzu, ene ondotik beren beharriak milaka

 ene ondotik, saskiak erabili dituztenak

 eta zirketako karrosa tiratzaileak

 edo untziz eta hegatzez beteak zirenenak,

 bizkarrean bidoin kaskatuak dituztenak,

 zahagiak bezain beteak iduri ernari diren astamak, urratsa motz,

 errondaka dabiltzan uli tematuek

 pizten dizkioten zauri urdin izerdituen gatik

 galtza ttipi batzu erabiltzen dituztenak.

 Jainkoa, egizu asto horiekin zure gana hel nadin.

 Egizu, neska gazteen larruaren irria bezain leun

 diren gereziak dardaratzen diren

 erreka belartsu batzuetara

 aingeru zonbaitek gida gaitzaten bakean,

 eta egizu, zure ur dibinoen gainean gurturik

 arimen egoitza hortan,

 betiereko amodioaren uhargitasunean

 beren pobrezi umil eta eztia isladatuko duten

 astoen eite berekoa ukan dezadan.