Esperantzari ateak zabalik
Pruden
Bertso paratzen hasi orduko
kasko barrenean dantza,
Hitz eta ideia guziek dute
plazaratzeko esperantza;
denak pusaka atera nahiz,
ea nork duen gaur xantza.
- ni izanen nauk larrosa eta
hi aldiz ene arantza,
denen artean lora dezagun
negu gorriko MAIATZ-a.
Euskal negua luzea baita
beharko dugu su ta gar,
hotza hezurretan sartua dugu
ez dezagun egin nigar;
nigar mal koak bustiak dira
horrek berorik ez dakar.
Humore onez dantza dezagun
berotuko dugu elkar,
dantza lotuan ongi tinkatuz
gure odol hotzak gar-gar.
Beti, nigarrez ari den bati
nehor ez zaio hurbiltzen
bere penetan bakardadean
ba doa beti murgiltzen;
nigar malkoek itotzen dute
zotinek kuraia hiltzen.
Bihotz alaia eguzki bat da
jendea aise du biltzen
ezpainez-ezpain, bihotzez-bihotz
lili loratuz da ibiltzen.
Euskal dramari pena dario
bortitzegi zaigu guda,
batzutan, segur, ilun gerade
arrazoinez, nola duda!
Halere gure euskal negua
onduz, dakiguke muda.
Fruitu onduak haziak ditu
erein ditzagun ordu da.
Negu zaharra erdituko da
ez da urrun gure uda.
Hesi azkarrez inguraturik
dute Ipar Euskal Herria.
Kate astunez estekatuak
besoak eta gerria.
Halere gure ezpainek dute
esperantzaren irria,
nehork ez deusek ezin du gorde
zabaldu den oskorria;
hegoko Haizeak biharko dakar
egun eder ta berria.
Ttikiak gara; ez da dudarik
ez dezagun hortaz pena,
udaberria hurbil da eta
hor da gure askapena.
ALBANIAREN KONKISTA ez da
guretzat itxaropena;
ORREAGAKO GUDUA dugu
betiko oroitzapena,
handien kontra geurea zainduz
asmo baten hastapena.
Ttikitasuna ez da izanen
sekula ttikikeria,
ez bada jelos, ez badu nahi
harroputzen huskeria.
Handi mandiei beti darie
berezko ustelkeria;
jende hantuak putz bat bezala
gero dena kakeria.
Ttiki jatorrak ez du jasaiten
espantuen miseria.
Bertso hauetan bil daitekeen
erranahi eta morala
euskal bihotza zaharra dela
baina gaztea odola.
Bataila latzak galdu ditugu
eta horrek, zer axola
Eguneroko borroka hoietan
gure geroa dagola.
MAIATZ-a hor dugu gure neguan
bizi nahia dariola.
