Eskaintza

Daniel Landart

 Ohituak izan gara

 poesia eta olerkia aipatu orduko

 beste mundu batetan sartzen.

 Hitz pollit, hitz bikain, hitz goxo

 eta orozbat goi-mailako,

 poesia lilluragarriak

 iduri zuen ez zela guretako.

 ***

 Jainkoaren onezia; Andre Dena Maria

 Zeru gain urdin garbia

 Noizbehinka agertzen den hortz-adar baten grazia

 Xorien kantua, haur ttipien irria

 Itsasoko uhin burrukalariak...

 Mendi tontorren zorrotza,

 Isturitzeko, Gorbea eta Santimaminako

 harpeen eder eta hotza.

 Baratzetako loreak,

 Neska gazte paregabeak,

 Maitasuna eta iraultza...

 Horra poesiaren egoitza!

 ***

 Zorigaitzez, urrezko poesia hori,

 langileriakez dezake irakur, ez dezake maita...

 bortuetako arrano ospetsuen pare,

 gure buruen gainetik iragarten baita!

 ***

 Beraz zer egin, zeri lot? Hau da lan bat zinez latza.

 Baina non nabil, zer diot?

 Zabaldu nahi dizuet bihotza:

 Nik ere;

 Etxean lantegian, herrian

 egunero erabiltzen ditudan hitzak

 elkarri josi ditut, elkarri uztartu

 eta badirudi

 "poesia" ez den "poesia" bat dela sortu:

 LANGILE POESIA.

 Har-ezazu irakurle, den bezala:

 mamia eta... azala.

 Har-ezazu eta agian xurga

 bere...

 gatz-biperrekin!