Itsasoa

Jean-louis Davant

 Ekitoltzean opa, hor zaude baketsu,

 Larru legun, uhin-gabe ta gori batean,

 Eguzkiaren musu garbi'aski zaizu

 Baina haren distira behar'zu betean.

 Eta ni, legorreko gizon,bakan natorkizu 

 Iluna, ez jakina, itxaron gaberik,

 Arraun oker batean ura urraturik,

 Argiaren ordainez burua dena su.

 Uholdeak orduan sagailoen kaldan

 Astindurik narabii ur beroen maldan,

 Naietan ontzi hordi, zuk desjabeturik.

 Galernaren zilborrak, azken zirimolan,

 Ondartzara bota nau eta baketurik

 Nago, zure indarraz orain txaranbelan.

 Indar eme, emankorra,

 Zutan daukat iturria

 Ta helburu gurgarria,

 Ene ametsen alorra.

 Gizonkia, uste duk amodiozk'obran

 Haizela nagusia. Ohart hadi arren,

 Mariñela, zein ttipi haizen galernaren

 Begiak hartzen hauen zirimola hortan.

 Pentsa zein bakuna den hire oldar hori

 Eta soila ontzia. Aldiz mila margo,

 Uhin, olde, dirdiraz aberats azpiko

 Mundu sakona, mila ñabarduraz jori.

 Joairak errespetuz harturik ertzean,

 Haren altxorrez dituk sareak betetzen.

 Ekaitzaren begitik portura heltzean,

 Haren ortzadarraz duk leihorra hezetzen.

 Zuhurtu nahi denak, Ülyssek bezala

 Itsasoaren lotsa eduki dezala.

 Itsasoko banintz sortu,

 Haren uholdean sartu

 Nintzateke, uren askatzeko.

 Lurreko bainaiz gertatu,

 Nehor ez bedi engaina,

 Ezin izan naiz arraina.

 Baina eme gabe, bizi gabe

 Litzateke mundu gaina.

 Artzan-hora ez da otso,

 Ur gezala ez da goxo.

 Nehor ezin izan ber denboran

 Mariñel eta itsaso.

 Ahal banaiz humanista,

 Neholaz ez feminista.

 Ez nuke nahi gizateria

 Bizi dadien erdizka.

 Ezin da itsasturia

 Bizi guduka gorrian

 Edo itsaso maitetik bazter,

 Hor baitauka iturria.

 Begi urdin-berdeen bistan

 Nor ez da sendi artista?

 Hetarik urrun ez nuke nahi

 Bizi hau bizi erdizka.

 IGORTZE

 Itsasoa,itsasoa,

 Lurraren gero beroa,

 Hi gabe gure mundua ez dun

 Neholaz ere osoa.

 ITZULTZE

 Itsasoa, maite haunat

 Baina uren lotsa diñat.

 Bake zuzenezko arraun oldez

 Etortzen nun hire ganat.