Ur ferdez

Auxtin Zamora

 Neure haurtasuna

 ezin desesteka:

 ez dut deus maitatzen ahal mundu huntan,

 neure haur denbora baizik haurñoetan.

 Ur ferdea belar argien artean

 ttinttaka ttinttaka sortzen zengoizean,

 nimiño zintudan,

 lur huntarat eman.

 geroztik ur ferdez ditutzu begiak,

 goizeko iduzkiz ezpainak ximurrak,

 ez dakit nun naizen,

 orenak zer diren.

 Atzo itaitzuren ur edale-nintzen,

 plazetan nituen eskuaz zabaltzen,

 denetaz trufatzen,

 deusez axolatzen.

 Orai aldatu ditut alabideak,

 bai bertzeri utzi karriken ezkinak,

 amoratu nauzu,

 ta bertzelakotu.

 Kalapita beltzak, zeruko urdinez

 nauzkitzu beztitzen, hedoien kolorez,

 laidoak gordetzen

 ta ahantzarazten.

 Kristailen argiak ur inozentzian,

 dirdirarazten zuk nauzkitzu lezetan,

 Ez dakit nor naizen,

 egintzak zer diren.

 Atxemanen nauzu, bihar, iatzartzean,

 kasik lo kuluxkan zure bazterrean,

 ez neri begira,

 zoaz aintzina,

 sortaraz dezazun, nitaz oroitzean,

 nola ur ferdea belarren artean

 haurño bat freskoa

 zu bezalakoa.