Amodioaren sofrikarioez

Shaktale

 Amodioaren sofrikarioez jardun ziren egun hartan

 hondartza ondoko kafetegiko bakardadean,

 zerbitzari alkandora zurien joan etorrian erreparatuz,

 Ruper Ordorikaren musika imajinatuz,

 itsasoaren zurrumurrua belarritaratzen zitzaien bitartean.

 Zuri beltzez jantzitako bi lagunek

 hitzik gabeko elkarrizketan murgilduta zirauten,

 hiri urdinera itzultzeko lotsaz.

 Begirada eta keinuen bidez konturatu ziren

 ez dagoela arantzarik gabeko larrosarik,

 egunsenti guztien ondoren, gaua datorrela,

 eta elkarbizitza latzegia dela

 bakarrik egotera lar ohituta

 dauden arima anonimoentzat.

 Mingotsa izan zen agurra;

 mahaitik altxatu, elkar besarkatu

 eta bakoitzak bere bideari ekin zion.

 Atzera begiratzerakoan,

 batak bestearen begirada bustia nabaritu

 eta korrika aldegin behar izan zuten

 itsas ondoko taberna hartatik,

 ordura arteko laztan, kilometro, poema, izara arteko une,

 zigarro, musu eta zerbezak derrepente ahaztu beharrez; betiereko iheslarien

 pare,

 bizitzako bihurguneek behin eta berriro

 zoriontasunaren errepidetik aparte utzi zituzten

 gidariak bailiren.