Otoi, adiskide...!
Bedoņa, Joakin
Il intzan Il i ere...! Eraman induten...
Ire itzalak ordea ni baitan dik lurmen...
Eta abia bai intzan
laņo ta eurite...
beste alde ortan
bai al duk aterpe...?
Sukarretan aittu zan Uda, jaun gorria
otzikaran utzirik seme negartia...
Aurrari pa eta pa!... sukaldean ama
min-ariaz ari da josten min-oiala...
-Esan, ama, esan:
non degu aitatxo...?
Aspaldi jun baitzan,
laister da itzuliko...?
Sutu zaio amari malkoz aurpegia
ta alderaka ustutzen du biotz-intziria...
Lotzen du besoetan laztanka umetxoa
ta ixillean txukatuz begi-jarioa,
-Zer diozu, seme:
non degun aitatxo..?
Aitatxo, bai...! zure
Aberrian dago...!-
Ta artean txikiari eskua altxaturik
-antxe goyan-diotsa-bitxiz buresturik...
Geroztik iņork aitaz galdetzen badio,
belaxen eskutxoaz aurrak darantzuio.
Ta aingeru batek itaz bai zidak gaur esan
nigandik aldatzean noruntza jo uan...
Otoi, adixkide,
otoi, nere alde...!