Sinestea da kontua, amigo

Joakin Balentzia

 Amaiera hori ez nuen espero,

 egitan, sinestea da kontua, amigo;

 miseriaz inguraturik gaude eta

 bonba da irtenbide bakarra,

 diotenez, bonba leher bedi...

 Baina ez zaitez haserre

 kondatzen badizut

 nire biziari buruzko zerbait,

 pertsonalago,

 hitzen prozesio trakets eta zerritsu hau

 debotuki itxadotea dela eta.

 Atzo jaio nintzen, nolabait errateko,

 ez zait gustatzen publikoki kontatzea

 betetzen ari naizen urteak,

 dezentziaz, ez zaizkit guztatzen

 batzea ez kentzea,

 bakarrik atsegin ditut asmatzea

 egunero jaio naizela

 eta ezabatzea bizi izan naizela

 edo eta bizi izan ditudan gauzak;

 ez dut nahi oroitu

 niri inork ez errateko

 zerbait bizitu izan dela,

 edo ikusia,

 edo igarria,

 edo maitatua.

 Mutiko bat nintzen

 orain hogei urte eta oraintxe ere

 jarraitzen dut izaten, amigo,

 sinestea da kontua eta;

 hemen ez dago joku antzutarako lekurik,

 malko eta ardura ezgauzetarako posturik

 ezta ere; hori pisu hauendiegiko bait da,

 burdinezko eta kakazko zama,

 zera, ezin da salbazio espero izan

 edozeinengan,

 gerra da, eta nolako gerra badakizu,

 zuk eta biok

 elkar ulertzen dugu

 gure iratzeak

 nola gorritzen diren

 bait dakigu.

 Enganiatzen ari natzaizu, agian,

 baina, faborez, utz nazazu,

 gustora akituko dugulako

 arazo itsusi hau;

 ez begiratu adi-adi

 eta entzun bakarrik

 nola soinu egiten duten hitzek,

 adigalkor eta fidakor, hots,

 nire konfesioaren ordua da:

 balio urdin eta gorria ote zen

 txikitan nik maite nuena,

 isuri zen esnea edo edan nuen,

 ez naiz oroitzen, gogorik ere ez dut,

 mutiko talde bat zen

 eta harriak airean,

 eta nik bukatu nuen

 zauri batekin iztarrean.

 Ondoren badakit korridore ilun bat

 izan zela, bakardadean bizitzen

 ikasi nuela

 bele kirtenez inguraturik,

 nire buruaz sinesten ikasi nuenez,

 sinestea bait zen kontua, amigo;

 eta aurkitu nituen ene benetako armak

 erhateko, zinez;

 ez nuen hil behar Jainkoa,

 zorionez, eskuen artean urtu zitzaidalako,

 pentsatuz, sinpleki, guzti hori dela

 haur kondaira solemne bat,

 noizean behin poesiaz kargaturik,

 zergatik ez, baina hondarrean

 irrigarri,

 krudel

 eta kiratsua.

 Orain nik ere kondaira berriak

 sortu nahiean nago,

 solemnerik ez,

 baina bai luzaro irauteko moduan,

 edo bonba lehertu arte bederen;

 zer erran nahi dudan badakizu,

 zuk eta biok

 herri honen benetako arnasak

 somatzen ditugulako,

 eguzki eta euri berrien indarrez

 bizirik;

 hemengo iratzeak ere

 nola gorritzen eta nola hiltzen diren

 jadanik ezaguna dugu;

 gaueko zirgitaldiak,

 ohantzeko plazerrak,

 larruaren premia, bai,

 herri honetaz

 sinestea da kontua ere bai, amigo.