Hiru poema
Koldo Biguri
Isilduko ez den itsaso
horren oihua
izarreztatzen da
kaiako harri gautuetan
mila enbata jasan dituzten gizon
horien begirada urrunduetan.
Bai:
hutsik etorri diren txalupak
beterik galtzen omen dira;
honenbeste aztarna zahar
lur urtu honetan...
Haien testimonioa gelditzen zaigu,
soilik,
bainan ez du inork
onhartu nahi.
Eta urak; nork itzaldu ditu
ur urratuak eukaliptu horriez?
Heriotza merezi du.
Bainan ez: ez du
inork
itzaliko gure esperantza;
poesia eta arimazko kolpez
defendituko dugu.
Pais que o que chora vive, iremos indo;
Indo, chorando, andando,
Salvaxe voz que ha de trocarse en ira
C.E.
Ferreiro
Zeru krudel baten dardara
harrapatu dut nere begietan
eta nere esku desolatuetan azaldu dizuet
Entzun duzue
tenplu urrun baten oihartzuna
lur antzu hauen gainera
amiltzen:
aire geldoaren soinu harraparia zen.
Eta orain
kanpai moreak
entzuten dituzue lurpean
mendi biluzi horien barnean.
Oihuka zahartzen ari da
denboraren itzal itzela,
eta bertsoz ere
ezin dugu jadanik
haize ustel hau uxatu,
bainan zutik irauten dugu
bizitzen, maitatzen
eta gizonki hiltzen irauten dugu.
Metalezkoa da zerua
arraka torturatu hauen gainean.
Isiltasun trinkoak trumoitzen du
itsasoaren ertz itoan.
Denbora oroitezin batetan galdu zen
horizonte harriztatuan hondoratu dira
Nere begi hordituak.
Jadanik ez da hemen entzuten
moteltzen ari den kantu zaharra:
bai,
sirena hilezko burrunba dago.
Haien abots sorgingarriak oihartzuntzen dira
oraindik
nere belarri zulatuetan.
Hare isil honetan hatzaparkatu zituzten
haien azken kantuaren bertsoak,
ur pozoatuak maitatzen,
bakardade latzenean hil zirenean.
Bainan ez du inork irakurriko
otoitz bukagabe hori,
haize biluziak
itsaso mareak
eta nik ere
ezabatuko bait ditugu
haien hitz hilen hildoak.
