Hareazko oren baten gainean

(On an Houre-glasse)

John Hall

                                                                     (1627-1656)

                 Nire bizia neurtzen du oren horrek, eta berea

                   Barnean jausten zaizkon harea pikor xeheek.

                   So egiezu elkarri bultzaz, elkarren lehian

                     Jakin nahiz nor lehenik eror datekean.

                   So egizu nola menditxo bat altxatzen duten

                     Beren pisuz berriro duteno lisutzen.

                     Baina igaro direlarik denak, fini da

                     Hoien jausi astiroa eta hoien mugida.

                 Haien antzerakoa daukat gizona, zeinaren orenak

                     Ibiltzen hasi orduko gelditzen baitira.

                   Hain deuseza garbiak, hain argi-bristadak

                 Gara, non izaten hasi orduko suntsitu baikara.

                 Zernahi dagigun, gure orduak fite hegaz doazte

             Eta lo gauden denboran hiltzen ari gara dudarik gabe.

                   Gure pozen pasakorra, haien egunen laburra!

             Errestaka guganaturik hegalez guganik partitzen dira.

           Zein zorrotzak gure minak! non ere dituzten oinak ezartzen

                         Hantxe dira gero luzaz egoiten.

                 Zein funtsgabeak gure usteak, nola tronpatzen

           Dituzten gure haur-gogoetak, eta gero xoil uzten oinazeak.

             Zer egiak gure beldurrak! astiro zafratzen gaituzte,

               Astiro urratzen, astiro pasio karraxkariz betetzen.

             Zein zentzugabeak gure desirak, ordea zeinen haundiak!

           Zein nekez hen ondotik ari garen, ixuriz nolako izerdiak!

           Alta maizenik gure lan guztiengatik deus gutxi guk lortzen

         Iduri-eta haur zenbait Mercurio baten galdez negarrez urtzen.

             Bata ezkont-minez dago hiratzen, baina bere buru xiloaz

                   Espos-oheko arrangurez antsia guti egiten.

             Besteak birjintasun botua egiten, ondea estatu horri

             Datxezkon bakardade, neke eta nahigabeak ez ezagutzen.

                         Beste bat dago aberastu minetan

                     Baina zenbat lagun ito ote da urretan?

                       Horrako hori dabil ohore biltzen

             Baina gorenik igotzen dena minkienik da gero jausten.

                         Jakinmin horrek zer du saria?

                   Lo gabeko gau anitz eta buru bete antsia.

                 Horrek nahi du munduak kurritu, baina ez direa

                   Irrisku guztiak gordeenik bidetan kausitu?

                 Hoiek beren edertasunaz loriatzen, arrosa moztu

               Edo lili histu baten antzera zimeltzeko den arren.

                 Beste bat bere beso azkarrez bantatzen; damurik

                   Inoiz nano ergelek hobiratu du diganterik.

               Hoiek zeta joritan dabiltza, baina inoiz ez kontent

             Kontentu gehiago baitu arauz bere lumaiaz paona batek.

             Gizonaren gaixoa, zer artea! Errorezko tenis-pilota,

             Beirazko ontzia terrorezko itsaso batean jitoan igeri

                         Sabeletik odol eta min dariola

             Malkoz errestaka eta deitore-orroaz tonbara buruz ari.

         Zeinen labanak diren hire bideak, zeinen segura hire galmena,

         Zeinen Hutsa haizen izanik ere haizen bezala orotan gailena.