Beingo batean, ate-danbada entzun deritzat

Loramendi

 «Beingo batean, ate-danbada entzun deritzat,

 ta atera nintzan, giltza eskuan, an nor ote...

 Ta idekitzean... ura bai zala maixtar bakoitza...!

 Ondasun oro eskeñi zidan biotzorde...

 «Sar zaitez, bada, erantzun nion, gela ontara...

 Ortxen zaudeke zure gogora nai adiña»,

 Ta au entzutean zuzendu zidan argi-zirrara,

 ene! neregan ikusi nuen loi-osiña!

 Arrezkeroztik, ene aularen sendotasuna!

 Arrezkeroztik, barren etxeko poz ta atsegin...!

 Naiz laño egon zeru ta lurrak, enegan beti

 enegan beti euzki-urrea dirdai-oztin!

 Zabaldu zaizkit, noizbaitekoan, biotz-begiak;

 noizbaitekoan upatu bai det maitalea.

 Ta ikuste uts-utsez, bereixko balitz etxe ontatik,

 bertantxe nuke zorigaitzaren zaztadea.

 Beranduegi ai!, zoritxarrez, ezagutu det;

 beranduegi ate-jokara naiz oartu...

 Egunik-egun biotz-atean noiz idekiko

 ta itzu beltz onek, muzin gaiztoan, ai! giltzatu!

 Oraingo nere zentzu galduen itzarri ona!

 Oraingo nere begi lausoen ikusia!

 Lengo ederra, narda dakuste; narda, ordea,

 emen litezken eder oroen iturria,..

 Emen dagotik, emen dagotik ene Maitea;

 biotzak baitu sumatzen bere agerpena.

 Zai dagokio, pozaren mende, noiz elduko ote

 zentzu guzien zorabio ta zoramena.

 Auxe biotzen egon luze ta pilpil berdiña!

 Auxe ixillaren adigarrizko jardun goxo!

 Arantzak sartzen balizkit ere, nere biotzak

 ezten-zolotik, zorun berria gaur artuko.

 Igortzi-leunka, euslari dauzkat bere besoak;

 bere niniak, ene begien ur-ixpillu.

 Ta argi-jarioz dagizkidaten mintzo eztiak

 esker berri ta biotz-jantzien edergaillu.

 Arnasa batek darabil gure bular-auspoa;

 taupari berak biotz-unea pilpiratzen.

 Ta udalen-lorak eguratsera liraken eran,

 maite-larrosa muxuan zaigu gorrixtatzen.

 Maitasun-izpiz urtuki dago nere gogoa;

 zenbat jaramon, ainbat biotza goriago.

 Ta argi-dirdaiak lillura duan txoriñoa lez,

 galda zuritan, eguzki orri begi nago».