Nere Portillo

Aspaldikoak

 Aspaldi saldu genizkion

 Deabruari gure arimak

 Ez esan

 Gaizki dagoenik.

 Aspaldi salatu genuen

 Poterearen aurpegi zikina

 Ez esan

 Gaizki dagoenik

 Aspaldi ikasi genituen

 Sekretuen artean sekretuak

 Ez esan

 Gaizki dagoenik.

 Aspaldi kontaratu ginen

 Denbora ilusioa zela

 Ez esan

 Gaizki dagoenik,

 zeren aspaldiko gauzak

 Ez dira ahazten

 Buruan gorderik ditugu

 Basamortuak harea bezala

Amets guztietan —II—

 Bukaeraren hasiera

 Borobilaren azken partea

 Gerizpearen lepoa

 Espiluaren bizi imaginarioa

 Argiaren ilunatsuna

 Umearen lehen negarra

 Bidaiaren itzulera

 Zeruaren infernu ezkutua

 Hitzaren oihartzuna

 Txori beltzen kantua

Beranduegi

 Itsasontzia zatitzen hasia da

 Itsaso heserretuaren erdian;

 Galdurik dabil, noraezean.

 Norbaiten berotasuna gehien behar

 Duenean, ez da inor azaltzen

 Eta horrela itsasoak irentsi

 Egingo du, baina gauerdian,

 Itsasneskak lo daudenean,

 Ilargia zurien dagoenean,

 Haizea ametsetan dabilenean,

 Orfeoren lira isiltzean,

 Itotakoaren bihotzetik, arimatik,

 Sekulako intziriak entzungo dira.

 Orduan, dena alferrik denean,

 Zuek denok joango zarete

 Galdutako itsasontzia eskuratzera.

Haizearekin doaz hitzak

 Azkarregi heldu da gure azken trena

 Eta ez dut beste aukerarik

 Zu bertan utziz ni bajatzea.

 Hurrun sentitzen zaitu nire barruak,

 Mementu hauetan odol-euria dario

 Nire hesteei, minarekin ohitu baino

 Ez daukat, baina handiagoa da egunero

 Ondorioz, laster, minak nire gorputza

 Estaliko du eta ni desagertuko naiz baina

 Zu, edo mina, berdin da, hemen geldituko zarete

 Nire epilogo bezala.