Gernika III

Omar Nabarro

 Arratsaren eskuzabaletan zinen biluzirik etzanda, Gernika;

 Su harritua harto zuten harriek

 eta gauak suaren orpoetako haize hotza zekarren.

 Biluztu egin ziren atomoak ere, Gernika;

 Hautsa zen hezurren azken odola

 eta odola falta zuen suaren izerdi lehorrak.

 Sutan ziren izpiluak zure malkoetan, Gernika;

 Oilar kubisten karkarak aditu ziren goizaldean

 eta eskonbroartean begiek beso bila ziharduten.

 Kanpai hotsak hileta danbor bihurtuta zenituen, Gernika;

 Sufreak arbola ostoak haginkatzen zituen

 eta goizaren bizkarrean uso hilen hotzikara iltzatu zen.

 Ogiak zure izena ikasi eta tristetu egin zen, Gernika;

 Horrazi bila ari ziren umeak amilburuan

 eta haizearen zainetan irristatzen ziren galdera mutuak.

 Errekaren ezpainek Herioren oinak musukatu zituzten, Gernika.

 Itsaso azulak koral kiskaliak amestu zituen

 eta seinen irri birginalak berreraiki zituen hondoan.

 Apirileko sugarrak muskil bako sagar zitalak ziren, Gernika;

 Mingots hondo ziren kanposantu alboan gerizak

 eta kresalak gorri egin zuen zin betirako bere anima.

 Kaio hegalak ziren goldea landa-sabai gorituan, Gernika;

 Karrankek blaitzen dute izaro hura, Izaro,

 eta luzaro dute karraxia bertso-oin.

 Eternitatea arnastu zenuen eztarri errean, Gernika;

 Oiz maldeetan behera berde berrasten da basoa

 eta itsasoa errekan gora dator, azula betirako.