Violet Font

                INOIZ BUKATZEN JAKIN EZ DUDAN

                RIMBAUD PROSTITUTA BATETAZ MAITEMINDU ETA

                VERLAINEK BELGIKAN BI TIRO BOTA ZIZKIOENEKO

                IXTORIA ZENTZUGABEAREN HASIERA

 bus urdin kakati batetan galdu ziren gehien gustatzen zitzaizkidan ene bi

 poemei eta aspaldian irakurri dudan poetarik onenetarikoa den jérôme musseteko-

 ri, violet fontek ahalketi

 (Kafetetxeko pianu zaharrak

   «Delphi I» jotzen du. Be-

   saulki gorriak daude eta

   pendulu apaldun zurezko

   paret erlojua txoko gainean,

   absenta botila, haur baten

   burmuina baino gorrago den

   ito pentsakorraren alboan.

   Hiru mutil eta neska bat

   sartu eta beste mahai ba-

   ten inguruan esertzen dira.

   Behinola begiak itsutu eta

   ahoa aldarri bilakatu zi-

   tzaion pentsakorraren lagu-

   nak behatzen die. Geldiro

   begirada aldatzen du, bai-

   na berriz bihurtzen.

   «Delphi I» entzuten da.

   Beltzez jantziriko neskati-

   larengan finkatu zituen be-

   re itsutuak. Eskubiko esku-

   larru beltz ximeldua ken-

   tzean, hatz luze ta aurpe-

   gia bezain zuri eta biluzi-

   ek liluratu zuten. Te kika-

   ra ahoratzen ari zela, Ver-

   lainek Rimbauden zakilari

   heldu zion, hasperen mutu-

   an...

   «Delphi I» amaitzen da.)

                             ilunbetan,

                         commedia dell'arteko

                                 bi mozorro itxuragabe

                         kafetegiko eszenatokian

                       xuxurlaka ari direnean,

                                           marmolezko mahai izoztu gainean

                           absenta baso bat

                                   dardaratzen da.

           besaulki karmesian sor,

                             hotzez hordi,

                                   beren hatz zuri eta sugetiez

                         izutzea lortzen nauten

   mamu azantzuengandik biola erdiloa hilduten entzuten dut...

                 arlekin jeinutsuak

                                 apalki gurtu eta eskua musukatuz

                       «untzi gorri bakartiak,

                                   agian zastakatuak,

               lainotan ezabaturik

                                 eta gotikin zilarreztatuan jitoan,

                         hire begi itsutuak zabaltzen dituk,

                       hotzez hordi,

             Ilargi jainkosaren presentzian

                             (beltzez, esku zuri hilduak).»

       esatean,

             mututzen dira,

                                     eta

                                                                           berehala,

 biolak berriz ekiten duenean, jauzika eta barre algara artean,

                                       karriak zorrotzetan,

                       aienatzen dira.

                               -isiltasunean, pianua-

 (Rimbaudek

   -loratan lo-

   ozenki errezitatzen du

   kaluzko pianulariarekin):

   latzia beltzean

   enbatak

   -gasnia uher-

   kafetetxeko pianu goibelaren ketara

   gidatu zuenean,

   tekadi leunetara

   «ilargi paninatsu»

   gurguratu zion

   Verlainek.

   (Hezurtsuetan

   -paret erlojua metronomo mututzat-

   errusiar kantuk

   egiten du soinu).

   Eta absentatan itorik

   jainkosaren ahoko ijitoametsetan

   eldarniatzen nintzen,

   ero.

   (Izkina ezkutuan

   atzoko neska dago,

   isilik

   -elurretan jaka-).