Teresita Irastortza

 Hamar minutuz;

 hamar minutu bakarrik genituen itsuen hitz

 izoztuak,

 entzun eta ahanzteko,

 oihu

 kriseltsuak,

 stereo baten pasadoreetan

 eztierazteko.

 Hamar minututan

 itsuminez geure begien bihotz azokaratuak

 azukaratzeko:

 hamar minutu

 metafora ezgizontsuaren kutsuaz erreparatzeko;

 erloju errepe guztietatik darigun euriaz

 geure ahoak bete eta hertsi baino lehen.

 Hamar minutu,

 hamar makulu bezalako hamar minutu

 eta makuluz minutuak makurtzean,

 lehengo zilborrak

 betirarte

 hilgaitz.

 Utz ezazkidazu

 zure

 besoak,

 zintzilika ditzadan,

 lehor daitezen,

 lor erazten gaituzten

 malko lerdenak.

 Adizu, faborez,

 utz ezaizkidazu, arren

 zure irriak

 nire izar ernaituak kulunka daitezen

 destatzen dugun airean.

 Adizu,

 faborez,

 eh, zu, faborez. mesedez,

 otoi lagun,

 utz ezaizkidazu zure begi hertsiak

 bederen,

 berriki ikus dezadan,

 betazal nekatuok tapatzen didaten

 munduaren arnas hutsa.