T. Irastorza
Esaidazu
zer pentsatzen duzun
nitaz
"Bic" merkeaz
izkribatutako poema:
zer sentitzen duzun
nire arnas hotza
eta odol beroak
ezin itzal ditudanean;
zer,
pelota bat eginik
ezkerreko txokoko paper-ontzi funtzional horretara
botatzen zaitudanean;
zer,
garrasika etorri
eta nere minak
zeure koadratu tristeetan
itotzen ditudanean.
(Esnai - ametsetan ari nintzen
eta erantzunik gabe
ikusi naizenean,
zu ere,
orri merke despreziatu
misterio bat zarela
ikasi dut:
maite dudan
misterio koadratua
gauza guztien gainetik
maite zaitudan
orri orian
izkribatutako poema)
Hitzak katibu izango dituzu, hitzez mintzatzea beharturik izango zera, ondea.
ORDUAN, zentzua galdu duten hitzak baztertzea
erabakiko duzu. Baina, hitz hoiek kajoian sartuz gero
jueza eta Berdugo
sentituko zera.
Eta ezeren jabe ez zarenez, eta ezeren jabe
EGON nahi ez duzunez, eskubiko sakeletik giltza aterako duzu eta
Askatasuna emango diezu.
Orduan, haiek zure jabe eta zu haien jaun izango zarete,
Eta morrointzan dagoela jabetasuna
Konprenituko duzue,
Honela, poemen mamiaruntz - hau da
biziaren ESAN-NAHIaruntz-abiatzen den bidatxurra ļrikitzen hasiko zarete.
(Erreka ertzean. Eskuen bidez)
Errezaizango zaizue lehenbiziko orduetan. Baina, laister aurkituko dituzue
gorputz handiko harriak. Eta hots piskat egin bezain pronto, argiak piztuko
dira inguruetako etxeetan. Eta dena konprenitzea uste duten jantzi batzuk
irtengo dira lehiora. Batzuk, zeren eta zuek egiten ari zeratena bere
liburuetan ikusi ez dutenez, erreportajea egitera irtengo dira.
Beste batzuk, zuek ireki duzuen bidatxurra herentziz aitonengandik
errezibitu dutenez, lurreetatik doanez eskutada bat zikin kentzea debekatuko
dizute. Baina, zuek aurrera jarraituko duzue, Gizonak agintzen ez duen haize
boladak bultzaturik.
Laister, hainbeste eta hain estraino diren gauzak ikusirik "Pentsa
dezadan" esango duzue. Eta berriz, ezer ez duzula konprenitzen, konprenituko
duzu. Eta erreka ertzean eseriko zera, ura edanez lastozko poemapean lo
egitera.
Aurrean,lastozko poemapean txirbillezko hitzak batuko dituzu poema egin
nahirik. Baina ez zaizu poemarik agertuko, h-i-t-z-a-k baizik.
Aurpegia eman ez nahirik, lastozko poemapean jarraituko duzu. Eta hori
bakartadea! Bakartade hutsa, hustasun beltza, kezkarik gabe egon nahia.
Egunen batean, haize bolada sartuko da lastozko poemapera, zeure burua
engainatu nahirik larrua ispilu aurrean admira nahi zenuenean, eta ikusi nahi
zenuen perfekzioa desegiten hasiko da.
Gauaz, ez zaitu loak hartuko. Egunez, ez duzu atsegin izango.
Kristalezko ispilua apurtuko duzu. Lastozko poemak hautsiko dituzu eta izarpean
biziko zera, dirurik eta etxerik gabe mundu guztiaren jabe. Denak izkutatzen
duena AITORTUAZ: Munduan aberastasuna diruaz erosi nahi dutenak direla
miserableenak. Eta zu izanen zera POEMA BAKARRA.
Tranka botako diogu.
Atalaraz iretxiko dugu.
Guretzat
bakarrik
ezin
bizi gaitezke.
Mila gizonen īnfernuaren
su tartean
ezin
habirik egin
bintzat.
Irten gaitezen kalera!
Elkar maitatzera,
mila gaudenik, bat
ezik ezkera.
BAT,
gaur mila garenok
BAT, gera
