Poemak
Jose Luis Otamendi
Keramikazko animaliak egunsentian etzanda
goiza urratzen hainbat eztanda kaminoetan
pauso geldiroz ibiltariak
autoak makal atzekaldean agonia bat
atzeko aulkian armak
aurrean gandua zaunka
lautada hitsak ogi artean belardi osoak
bost mila boltako erraiak
pasatze eten ezina lautada hitsetan
bazter batean arratsa istripuz hila
zapi zuriak leihatiletan
Deitorez eta amodio ase ezinez betetako bertso paperak hedatzen ziren airean
burdinesien barroteen kontra
hilotzen ezpainen kontra jausteko amoroski
ta puta erhail baten imintzioak kondatzen zituen ilargi hordi baten pean
gaua susaldi batez sorgindua legez habailtzen eta hiltzen hasi zen
erreteneko ur lohituen eskuetan
inongo doluminik gabe izarrik gabe
ta argia bertsoen puntu trinkoen artetik herrestan
kupida paperontzi hautsi bateko zakar erreetan utzia
nagusitu
egin zen
bertsoak norbaitek deituak bailiren puskatu birrindu
murgildu egin ziren zurubi traketsekiko lurpe arreetan
hezurren artera
harrek zilatu eta jan zituzten esperantzetan barrena
eta han hezea eta hotza ez zuten kausitu besterik
txapelik ez zuten kausitu
han etzan ta kornotea galdu
Hainbat gizon joanak dira zeruko ordekara
hainbat amodio
hainbat itzal eskuetan deseginak
eta Lurrak bere biran daramatza hegaztiak
hondogabeko aintzirak
non galdu ziren ezpainak
noiz lehertu ziren hodeiak jakitea
baso oinatz gabeak miatzea da
hire memoria iluna
eta dena
argi printzak pilatzea
zerbait eutsiz ekitea
besoetan ahanzten dira iraganak
ilargia bekokian iltzatzen da
ta zementuzko taupadak arratsetan
burdinezko irla batzuk begietan
esperantza baldosa bat
hainbat egun joanak dira memoriako harpeetara
beti basten ari dira garrateak
Hitz soilen bila nator
zuhaitz hosto ubelduen atzetik
aurpegi minduen ondora
horiengana nator
berriro eskuak bilutsik
bihotza odol goritan borborka
bizi daitekela uste izateko
ukimen gordin bila nator
hitzaren hondamendi aldera
jaiotzen direnen haragien bila
uretan etzatea nahi dut
haizetik ohostea burdinaren hotsa
maite ditudanen ahotsak
eskuak
hezurrak
sabelak
berreskuratzeari ekingo natzaio
konfetti multikoloreak ahanzteari
ta eskuz egiteari ametsak
berriro hodeiak eta ura miretsiko ditut
heriotz guztiak negartu
pauso geldiroen jabe apalak
tristeak
alaiak kantatu
hiztunekin hitzegin nahi dut
Aspaldidanik ura darie iturriei
zeruari haizea
eta ene zainei urteetako gogoa
badaki urak
badaki haizeak
gugana hurbiltzen denak
egunak mantso ahitzen direla
nekez maitea dena
badaki urak
badaki haizeak
gogoa urtu egiten dela
gure memoria haustua
nekez maitasuna
aspaldidanik ura darie iturriei
zeruari haizea
ene ezpainei zure izena
