Musde Pitzi
Lecumberri
Etchetto batean, bizi ziren lagun
Andre Ttipiana eta Musde Pitzi
Elgarrekin beti, gaba eta egun
Iragaiten ziuzten, elgar ezin utzi.
Andre Ttipiena alargun gazterik
Bera zen lurrean ahiderik gabe
Bere baitatua, biotza ilhunik
Dohakabea zen, dena haren jabe.
Musde Pitzi berritz, ttikitik hazia
Gatu churi eder berenaz maltzurra
Ttipianak berak lagun berezia
Hunen biziaren lekuko bakarra.
Pitziri ziozkan gaichoak ichurtzen
Barnean zituen maitasun ondarrak
Hunekin ere bai gogoan arintzen
Ardura aipatuz bere dolumiņak.
Pitzi-ren burua eskutan hartua
Ttipiana behin jostetan ari zen
Fereka, muchuka, altzoan gatua
Ahantz aphur on bat holachet jiten zen.
Pitzik ere nahiz ferekak ordaindu
Nagusi maitea nahiz lausengatu
Bere aztaparrez burua zion bildu
Bainan arpegia zuen zarrapatu.
Arpegi eztia larrutua nola
Ttipiana etzen, ez da harritzeko,
Batere doatsu. Pitzik zuen hola
Sarraskatu bere ustez laudatzeko.
Gertakari hunen erakaspena da
Maltzurren, zozoen elhe ferekeri
Ihes egin beti, ahal balin bada
Horrela baztertuz hainitz istripuri.
