Dino Campana

Dino Campana

euskaratzailea: Tere Irastorza

         Gutxi da Dino Campanaren bizitzaz dakiguna, eta hura berak aitortua.

 Marradin (Romaña) jaioa 1885an ospitale sikiatriko batetan hil zen 1932an.

 Bitartean La Voce eta Lacerba aldizkarietan idatzi zuen eta liburu bakarrean

 bildu bere poemak: Canti Orfici(1914)

         Bere poemen balioa oso ezberdina da, estilo indarrezko, haserreti,

 ordenugabea, beti ihes desio, lor ez daitekeen horren atzetik dabilen poesia,

 bere garaiko korronte bietarik hurbil (krepuskularismo eta futurismoa) baina

 bietatik kanpo geratu zena. Halere, bere liburu bakarraz XX. mendeko poesia

 italiarren guztien onartzen diote ohorezko lekua.

         Dino CAMPANA. "Cantos órficos" Olifante, Ediciones de Poesía. 1984.

 Zaragoza.

Invio

 L'acqua ha la criniera d'argento

 L'amore è senza ritorno

 Bianca cavalla d'amore

 Il tue tosone dorato

 Amore sinza ritorno

Igorpena

 Urak zilarrezko ilaia du

 Maitasuna itzultzerik ez duena

 Maitasunaren behor zuria

 Zure urrezko iletxima

 Itzultzerik ez duen maitasuna.

Lontane passan le navi

 Lontane passan le navi

 Nere perfide silenziose

 Ma la tua bocca insaziabile

 Le chiama in ruggito violento

 Cannone furia appiattata

 Fumida roggia che abbaglia

 Cannone potenza in agguato

 Sul mare che ride e abbarbaglia

 Furore della terra

 Che chiami sui mari infiniti

 Le antiche potenze a raccolta

 Lampo fumido come un sogno

 Vivo e terribile sulla rovina

 Voce inconscia di liberta

 Amore titanico eroico

 O voce rombo del cuore del mondo

 Come il mar ti sorride

 Ringiovanito, come la tetra, e fresca

 Aspra e acerba e balza ed anela tra il fumo

 Che rode e scioglie la sua giovinezza

 Acre aspera urgente insaziata.

Urrun iragaiten dira untziak

 Urrun iragaiten dira untziak

 Beltz zital isilak

 Baina zure aho asezinak

 Orru gogorrez deitzen ditu

 Kañoi haserre bizi ezkutua

 Argitzen duen erreten ketsua

 Kañoia potentzia zelatan

 Far eta itsutzen duen itsas gainean

 Lurraren errabi

 Aitzinako potentziak bilerazten

 itsas neurtezin gainean

 Tximist ketsua ametsa legezko

 Bizi eta izugatria hondamendi gainean

 Askatasun ahots honartegabe

 Maitasun titaniko heroiko

 Ah munduaren bihotzaren dunbotsa

 Itsasoak legez dagizu irri

 Gazteturik, lurra legez, eta fresko

 Zatar eta mikatz eta salto dagi eta irrikitzen du

 Bere gaztetasuna hortzikitzen eta urtzen duen ketartean

 Garratz zatar larri asekaitz.

Sotto quale grave mucchio di neve

 Sotto quale grave mucchio di neve

 Stanno sepolte le rose della mia primavera?

 Come potra la rimembranza conoscere

 Dove la morta speranza posa?

Zer nolako elur pilopean

 Zer nolako elur pilapean

 daude lurperaturik ene udaberriko larrosak?

 Nola ezagutuko ote du oroimenak

 non datzen itxaropen hilak?

La chimera

 Non so se tra roccie il tuo pallido

 Viso m'apparve, o sorriso

 Di lontananze ignote

 Fosti, la china eburnea

 Fronte fulgente o giovine

 Suora de la Gioconda:

 O delle primavere

 Spente, per i tuoi mitici pallori

 O Regina o Regina adolescente:

 Ma per il tuo ignoto poema

 Di voluttà e di dolore

 Musica fanciulla esangue,

 Segnato di linea di sangue

 Nel cerchio delle labbra sinuose,

 Regina de la melodia:

 Ma per il vergine capo

 Reclino, io poeta notturno

 Vegliai le stelle vivide nei pelaghi del cielo,

 Io per il tuo dolce mistero

 Io per il tuo divenir taciturno.

 Non so se la fiamma pallida

 Fu dei capelli il vivente

 Segno del suo pallore,

 Non so se fu un dolce vapore,

 Dolce sul mio dolore,

 Sorriso di un volto notturno:

 Guardo le bianche rocce le mute fonti dei venti

 E l'immobilità dei firmamenti

 E i gonfii rivi che vanno piangenti

 E l'ombre del lavoro umano curve là sui poggi algenti

 E ancora per teneri cieli lontane chiare ombre correnti

 E ancora ti chiamo ti chiamo Chimera.

Kimera

 Ez dakit harkaitz artean zure bisai

 Zurbila agertu zitzaidanentz, edo urruntasun

 Ezezagunetako irri

 Izan zinen, marfilezko belarritako

 Kopeta diztirazko Ai gazte

 Giocondaren ahizpa:

 Ai udaberri

 Hila, zure zurbiltasun mitikoagatik

 A Erregina Ai Erregina nerabe

 Baina zure poema ezezagun

 Plazer eta dolorezkoagatik

 Musika neska odolgabe

 Odolezko arrasto marratua

 Ezpain bihurrien zirkuluan

 Melodiaren erregina:

 Baina Birjinagatik

 Kurtua, nik gaupoetak

 Ortze-itsasoetan izar biziak beilatu nituen

 Nik zure misterio gozoagatik

 Nik zure jarrera goibelagatik.

 Ez dakit gar zurbila

 Izan zenentz biloen zurbiltasunaren

 Zeinu bizia,

 Ez dakit lurrun gozoa izan zenentz,

 Gozo nire dolore gainean

 Gauezko aurpegi baten irri.

 Behatu ditut harkaitz haizeen osin mutuak

 Eta ortzien mugikazitasuna

 Eta nigarrez doazen xirripa beteak

 Eta giza lanaren errainu mendixka jelatuetan kurbatuak

 Eta oraindik zeru samurretan urruneko errainu argi isurkoriak

 Eta oraindik deitzen dizut deitzen Kimera.