Prometeo deskateaturik

Luigi Anselmi

 Jainko ororen lehenak,

 Zeus handiak,

 goizero igortzen du arranotzar ankerra

 gibela urra diezadan...

 Bainan iluntzero esku beltz batek

 zilarrezko igitai zorrotzaz

 estekatzen nauten

 burdinezko lokarriak trenkatzen ditu...

 Gauero,

 izenik gabeko kaleen labirintoan

 barneratzen naiz jainkoen isilean,

 beraiei ebatsitako sua

 gizonen artean barreiatu asmoz...

 Eta Dionisio alaiak, eskuzabalki

 eskainitako ukendu ezti gozoaz,

 ardura ematzen ditut

 hegazti jainkotarrak

 erraietan egin zauri larriak...

 Hiri urdin-arre honetan

 ortzea

 barnetik ikusi

 itsulapiko baten

 zirrito estua baino ez da;

 itsulapiko ahantzia,

 haur pobre baten

 jostailu kaxa ilun

 eta hutsean...

 Ortzeko zirrito urdinaz salbu

 itsulapikoa bezala izkin guzietatik

 ingurinatzen gaituen hiri urdin-arrean;

 itsulapiko honetan, diot,

 bere jabeek, gure jainkoek,

 berantean behin gordetzen dute

 sos bakanen bat,

 limosna,

 esperantzazko kontsolagarri...