Bi poema

Luigi Anselmi

Arnoaren goxoa

 Arnoketa nenbilela

 zu aurkitu zintudan.

 Geroztik zure ezpainetan

 Oi, zenbat edan-dudan!

 Berorik handienean

 ta elurraren hozkuran

 zuk hiltzen duzu barnean

 kiskaltzen nauen sua.

 Osorik badut gibela,

 bihotza, aldiz, hil hurran.

 Egarri naiz taigabean

 bai neguan, bai udan.

 Taigabean zara egarri

 zu ere nere gisa.

 Ene soina duzu, haatik,

 arno bete tirrisa.

 Harat-hunat elkarreki

 albo-alboka gabiltza,

 muina batak bertzeari

 edateko irritsan.

 Gau eta egun horditurik

 demagu orai bizitza

 edan ta edan, biharamunik

 nehoiz hel ez dadintzat.

Presoner presozain

 Arimaren gartzela zelakoan

 bere gorputza nahi zuen kiskaldu,

 harresiak deboilatu, zabaldu

 borta baten heineraino ahoa.

 Horregatik etengabe zihoan

 suzko biraoak botaka, metatuz

 errekinak golkoan: emagaldu

 zonbaiten xera-aizunak eta arnoa.

 Bainan gartzela suntsitzeko orde

 sendotzen ari zen... haren murruak

 inguruan gero eta lodiagotzen.

 Egun batez, hastiaturik, burua

 aiztoz hildakoan, nehork ez omen

 zuen deus kausitu haren gartzelean.