Gente spaesata

(gizon sustraigabeak)

Cesare Pavese

 Itsaso sobera. Iadanik aski ikusia

                                         itsasoa

 Arratsez, hedatzen ari denean ura, koloregabe,

 eta ezerezean zabal, lagunak begira ari

 eta nik so adiskideari, eta artean ez du inork

                                                         hitzik

 Gauaz, hostatu bateko zokoan azkenduz

 ketan bakartuak, eta edaten dugu. Ene lagunak

                                                   ametsak ditu

 (—aspergarri xamar itsas-zuzmur ondoko ametsak—)

 non-eta uta muinoen miraila besterik ez da, uharte batetik bestera,

 botana eta basalorez zipriztinduak

 Hola da bere arnoa. Untzian begiztatzen da,

 muino ferdeak goratzen itsas-lauaren gainean.

 Laket zaizkit muinoak; eta uzten dut itsasoaz

                                                   solazta dakidala

 horren gardena baita horren urak ere

                               erakusten dituela

 Muinoak xoilik ikusten ditut eta beren hegien lerro seguruaz

 betetzen didate lur eta zerua, urrun edo hurbilak.

 Solament eneak dira direla malkar, mahastien hozkadurez

 lur kixkalia leher erazten. Adiskideak onartzen ditu

 eta lote eta basa fruituez beztitu

                                     nahi ditu

 Ez da behar:

                   ene amets latzei sobera zaie irrifarrea

 Bihar goizean abiatzen bagara

 muino haietara, mahastietan kausi genezake

 neskatxa beltxaran bat, iguzkiz belztua.

 eta solasean hasita, bere mahats apur baten jatea.

                                                                         (1933)