Mundu huntako bizia

Zubiria, Jean Pierre (Panpilli)

 1

 Kantuz esplikatzeko munduko bizia,

 Adin guziez nola hoi den ikusia:

 Haurrean desiratzen laster haunditzia,

 Orduan da kausitzen denbora luzia. (Bis)

 2

 Haunditu garenean eder eta gazte,

 Parerik badugula orduan ez uste:

 Espantu balentriak badira nahaste;

 Bizia iduritzen unis eta luze.

 3

 Jende gaztea bethi delakotz hez-gaitza,

 Denak ikasi behar: lana eta dantza;

 Gogoa alegera ta libro bihotza,

 Libertitze hoikien ondotik gabiltza.

 4

 Urbildu garenean hogoi bat urteta,

 Famila muntatzea gaude pentsaketa:

 Orduan jakin behar betikotz nor hauta,

 Ardurenik ezkontza loteria baita,

 5

 Jendea moldatzen du segur ezkontzeak;

 Emeki uzten dira gazteko usaiak;

 Kuraiekin on-hartzen haur eta susiak,

 Indar haundia baitu elgar maitatzeak.

 6

 Haurrak haunditu-eta, laguntza etortzen.

 Orduan ari gira ontasun edertzen;

 Geroari pentsatuz muzkin zonbeit biltzen;

 Ondotik ere zerbeit atxeman dezaten.

 7

 Ondotik haurren haurrak etortzen baitira,

 Emeki eztitzen da laneko kar hura;

 Orduan sobra laster pasatzen denbora,

 Itzulia urbildu delakotz burura.

 8

 Zahartzeak jendia tontotzenn azkarki;

 Denetako gostua galtzen da emeki;

 Erran zahar hau usu gogoan ibilki:

 «Zaharrak ahal balu, gazteak balaki.»

 9

 Goiz edo berant denek mundutik gan behar,

 Aberats ala pobre, gazte eta zahar;

 Molde huntan ginuke bethi bizi behar;

 Ehun urtetan hilen edo berdin bihar.