Elizea ta euskerea
Zamarripa ta Uraga, Asoa-Hoa
Euskera ta Elizea izenez bigunak...
Ta izatez gosho gosho ta osoro legunak,
Guri goiko Jaunak
Goitik biralduriko eguizko ondasunak,
Maitegarriak dituz biotz euskaldunak.
Amacho kutunak.
Zurok maitatzen emon nai dodaz egunak!
Alperrik Inpernuak, Amaren kaltean,
Maitetasuna ill nai dau nire biotzean...
Jaunaren echean
Erreko dot biotza maitetasunean,
Suak iratzi daian biotzan ganean:
«Amakaz batean
Ibilko da biotz au bizi dan artean».
Betoz, betoz ekachak euskaldun errira,
Maitetasun au bota-gurarik obira...
Betoz Euskadira!...
Baiña ez, ez. Zertarako, alperrik badira?
Amok biotz ontatik aldendudo eztira.
Zerura-beguira
Nire maitetasunen garrak bizi dira!
Ezta bizi guizona maitetasun barik...
Ta Amon maitetasunak nauko ni bizirik.
Eurak ikusirik,
Bauko nire biotzak naiko pozgarririk.
Eztakit zelan dagon bat bere euskaldunak
Ai! biotz guztirik
Ama biok maitatu eiten eztabenik.
Euskaldun bakocharen biotz bakochera
Biraldu gura neunke nire sentiera,
Biotzak batera
Danok goratu daien Amon izaera:
Nai neunke biotz danak neurean antzera,
Emetik aurrera
Laztanik kantatzea Eliza ta Euskera.
Negarrez dagoz oraiñ Ama maite zarrak,
Euskadin ikusirik aiñbat seme charrak,
Euskaldun chacharrak,
Izenez euskaldunak, izatez zantarrak,
Amaren kalterako eguiten iñdarrak.
Biotz euskotarrak,
Zuron maitetasunen amodio-garrak
Legortu beiz apur bat Amaren negarrak.
Euskaldun seme danok emen lur onetan
Maitatu bear doguz... maitatu benetan...
Denpora danetan
Euskera ta Elizea, mendi ta errietan,
Lur au ichi ta guero... Asabak goietan,
Zeru-ateetan,
Pozik gaguizan artu euron besoetan.
Esango al dauzkue goitik Oihenart andiak,
Moguel, Elizauburu ta Larremendiak,
Euzko leñarguiak:
«Zurok zaree Elizaren semecho onetsiak,
Zurok Ama Euskeraren seine maitatiak:
Biotzez guztiak
Gozotu nai dozuez Amaren urtiak!»