Loiola irratia lehen, orain eta gero

Zaldubi

 Luma harturik bertsoak jartzen

 hasiko naiz bero-bero,

 goratuz LOIOLA IRRATIA:

 LEHEN, ORAIN, ETA GERO;

 Festa giroa edonoiz dauka

 trikiti eta pandero,

 gertakizunen bat baldin bada,

 han izango da saltsero,

 hitz gozo franko, berri ugari,

 eta kirolak astero,

 gehituz bezeroz-bezero,

 ez zen besterik espero...

 sortu zenetik gogor dihardu

 lan eginez egunero,

 txalo ederrak merezi ditu

 Irratiak honezkero!

 Baimena lortzen Donostiako

 Gotzaiak harturik parte,

 martxan jarri zen erlijioa 

 zela bere estandarte,

 baina geroztik heldu zaizkio

 makinatxo bat aldarte,

 neurrigabeko lana heurentzat,

 guretzat nahiko txolarte,

 Abenduaren hamazazpian

 horra HOGEITABOST URTE,

 sargori eta elurte,

 uholde eta lehorte,

 Irratien ondek etxera

 zure mintzoa dakarte,

 eta horrela jarrai ezazu

 gu bizi garen bitarte.

 Lehendabiziko bost urteetan

 eduki zuen arreta,

 jende gazteak lan egiteko

 edukitzen bait du seta,

 ta Gobernuak hura ikusiz,

 aurkitzen zen hain erreta,

 agindu batez itxi bait zuen

 kantatuz bere hileta,

 baina Herria, itxura denez,

 lotan ez zegoen eta

 gogor jo zuen tronpeta,

 bilduz pezetaz pezeta,

 eta berriro martxan jarri zen

 ideia berriz beteta,

 azpijokoan dabiltzan denek

 porrot egiten duteta.

 Bost mila sendi bazkide bildu

 eta emanik bizitza,

 Arregi zela zuzendaria

 berriro antenan hitza,

 landuagoa eskeini zuen

 garai hartako plangintza,

 ta bederatzi garren urtean

 aldaketa bat bortitza:

 Donostiako Herri Irratiz

 batuz egin zen bikoitza,

 sendoagotuz ekintza,

 baita ugalduz emaitza,

 eta geroztik bi Irratiak

 harremanetan dabiltza;

 elkar lanean indar berrituz

 frutu onak eman bitza!

 Bi Irratien zuzendaria

 genuen Juan Lekuona,

 baina legea ez zen betetzen,

 batzurentzat ez zen ona,

 sei hilabetez bakar-bakarrik

 luzatu zen zoriona,

 konturaturik abertzaleen

 usain bera zeriona,

 zigor bezala agindu latz bat

 jauzi zen balitz azkona:

 Isiltzeko bere sona,

 ken arazteko ziona,

 baina Loiola Irratia da

 irrati bat guztiona,

 eta loturak jarraitu zuen

 sendoa eta sakona.

 Nahiz eta goiko zigorragatik

 zuzendaritzatik kendu,

 jokaeraren aldaketarik

 gero ez zen nabarmendu,

 Euskal Herriak duen hizkuntza

 nahi zuen sendo mantendu,

 euskara ahul, baina maiteaz

 ez zen batere atzendu,

 ta HOGEITALAU ORDU EUSKARAZ

 lehengoz antolatzen du:

 Herri zahar bat da zimendu,

 ta hizkuntza bere mendu,

 beraz nahi zuen beheko zulotik

 gailurreraino zuzendu,

 eta zituen traba gaiztoak

 Irrati bidez gailendu.

 Hirurogeita hamazazpian

 ta Ekainean gainera,

 hamaika garren eguna zela

 denak joanik ohera,

 jarri zioten lehergailu batek

 suntsitu zuen lurrera,

 eta guztiek egiten zuten

 egilearen galdera,

 'Batallon Vasco Español' zela

 eman zuten aditzera...

 Hura zen hura galera,

 hondamendia ber-bera,

 baina hamabost bat egun barru

 ekin zioten aurrera,

 eta garaile baten antzera

 egin zitzaion harrera.

 Alfer samarrik ezarri zion

 Frankismoak zapalkuntza,

 zigorrak sarri izanagatik

 jo zuelako goruntza,

 agertu zuen Euskara zela

 Euskal Herriaren funtsa,

 egunez egun lana eginez

 eskeini zion laguntza,

 Irratiaren mintzo gozoa

 ez zen berriketa hutsa,

 baizik bultza eta bultza,

 egiten du iraultza,

 Erdaldun diren Irratiekin

 nabarmendu du maisutza,

 beti frogatuz Euskara dela

 Euskal Herriko hizkuntza.

 Ederki asko jarraitu ditut

 Irratiaren pausoak,

 bere ondoan pasatuz une

 triste eta erosoak,

 Atxukarroren xelebrekeriz

 eginaz barre gozoak,

 ta Joxe Mari Iriondokin

 ostiralero bertsoak,

 eta hargatik lotu ninduen

 bertsogintzaren lazoak,

 doinu eztiz erasoak,

 uste gabean jasoak,

 eta ezingoluke eskertu

 nire bizitza osoak,

 barne muinetan ditudalako

 bertso aire setosoak.

 Santutegiko ezker aldean

 katakunbaren antzera,

 kasik lurpean ezkutaturik,

 oraindik bizi al zera?

 Baina halere gurekin zatoz

 egunero bazkaltzera,

 Euskara eta jatortasuna

 Gipuzkoan zabaltzera,

 fedea irmo sendotu eta

 umorea ugaltzera,

 menditik itsa ertzera,

 basotik kale beltzera,

 Arrasatetik Urolaraino,

 Elbarretik Zarautzera,

 gonbidaturik etortzen zara

 euskaldun denen etxera.

 Orain artean ez ditu izan

 sekula une lasaiak,

 lanean gogor saiatu behar

 nahiz ta aldatu garaiak,

 inoiz agertuz hiletak eta

 askotan une alaiak,

 kontakizunak, diska ederrak,

 edo bestela ezbaiak,

 goxotasunez argi ta garbi

 hitz jariozko ibaiak,

 nola edonongo jaiak,

 hala Herriaren nahiak,

 Herriarekin ezkondu eta

 bizi den andre alaiak,

 pozez gainezka betetzen ditu

 gaur zilarrezko eztaiak!

 Euskararekin konpromisoa

 ez du bete ozta-ozta,

 bere eskeintza du ehuneko

 hirurogeitamabosta,

 nahiko genduke bete dezala

 orain falta zaion koska,

 eta Euskara duen Herrian

 Euskaldun dadila josta,

 leial zerbituz mendi arteko

 herri, Urola ta kosta;

 pozak kosta ala kosta,

 ez dezala egin ospa,

 Urrezkoena ere ondoren

 denok nahi genduke ospa:

 JARRAI AURRERA GAUR BEZELAXE

 URTE HOBEAK DATOZTA.