Zu bakarrik maite

 Beti on zaiatazan,

 ene Jainko maite,

 ortik sargori da-ta

 gagozan ementxe.

 Zugandik nintzean bein

 zabarkeriz alde:

 ez neuke iñoiz egin nai

 beste orrenbeste.

 Ba-neban eder-asko

 zure esan-aolku,

 baiña lera-soiñua

 ezin aienatu;

 atzotik orraitiño

 eskerka naukazu,

 gogo ta soin osorik

 zeurea bait-nozu.

 Begitsu ta gogorki

 zirika ninduzun,

 ta nok dei-arrenari

 egingo ez entzun?

 Emen nagoke, bada,

 zaitudala lagun;

 biotza, barriz, autan

 dariola lurrun.

 Aurrean, sagastia

 loratsu begira,

 larrosak osto zutik

 goizeko euzkira:

 zurea ta nirea

 orobat intzira,

 bion biotz-taupadak

 bardintsuak dira.

 Maitasun-alez astun

 galburu bat gara,

 itxas-egal emean

 kulunka batera.

 Lore-pa leunak itxi

 ta batuz barnera,

 ez nik amor egingo

 barriz okerrera.

 Argi, lore ta mendi,

 len oro maite nik;

 gaur ez dot ezer be,

 Zeu, Jainko, izan ezik.

 Ezpegi iñok geiago

 gure lokarririk,

 ez zabar ta ez otzez,

 ikusi etenik.