Korapillua!
Uranga, Juan Ignazio
Zoramen baten azpiyan nago
Triste ta buru makurka,
Begiyak berriz daukazkit beti
Leku batera agurka;
Amoriyozko biyotza daukat
Sendo barrundik ojuka,
Eta burua pentsamentuzko
Etsaiyarekin muturka.
Su argi, eta alaitsu ura
Penaz ari zait illuntzen,
Argatik zaizkit begiyetatik
Malko mintsuak isurtzen,
Nik, maite nuben ehori umilla
Gaur ez der iñon ikusten;
Nonbait gaisua kaiolan sartzez
Noski da gogor izutzen.
Len zan neretzat udaberriko
Lorien gisa pozgarri,
Eta ¿orain zer?... orain maitati
Biyotz onaren ozgarri;
Maitasunezko zoramen ura
Ezin liteke ekarri,
Baldin berrirro jartzen ez banaiz
Itur zar arren egarri.
Chori eskuan ustez neukana
¿Joan alzait bada betiko?
Berriro emen ikusi gabe
Ez det errazki etsiko;
Maitasunezko sentimentuak
Ez nau zokuan utziko,
Baizikan beti oso zakonki
Maitasuna zait biziko.
Egur ezean gisa arki naiz
Sua bizitu eziñez,
Daukadalako barrun guztiya
Betea gauza samiñez;
Ni ibilli naiz chori on arren
Ondorez gogoz ta ziñez,
Ibilleraren bidez nekeak
jartzeko triste ta miñez.
Koskor gogor bat egiña daukat
Barrunen ¡au istillua!
Nere aurretik joan zaidalako
Maite detan ispillua;
Estaltzen doa maitasun gozo
Biyotzeko katillua,
Askatzen errez ez dana egin
Zait neri ¡korapillua!