Donadua-ren achurra
Uranga, Juan Ignacio
Nere maitecho Ąau nere poza!
gogoz aurrera atozkit,
zu ikusteko intziriyakin
zure zai emen nagozkit;
maitasunaren oroitz ederrak
maiz biyotzera datozkit,
bi beso abek zabaldurikan
besarkatzera natozkit.
Zureganuntza erakarri nau
len egin dezun itz otsak,
maitasunaren berotasunik
ez dit kenduko izotzak;
neurri gabeko boztasuna du
sentitzen nere biotzak,
gauza aundiyak merezi ditu
za bezelako bildotsak.
Maitasunera ezin egongo
zaiskigu biotz bi, otsak,
ez nau iņola atzeratuko
maitetasunez ni lotzak;
chinista zazu, ortaratu nau
barrunen daukadan pozak,
ori gezurra gertatzen bada
eztal nazala arlozak.
Aingerucho bat ego zabalik
ametzez ikusi arren,
etzait irudi ain dizdirauta
nola zu biyotzez barren;
zure gozozko iturrichuak
odola tantoz zekarren,
eta nik bera gogoz miaztuz
barrun pustua nekarren.
Zu gabetanik ez naiz egoten
bakardadean errezki,
zakonchotikan esaten dizut
gogo anudiz ta siņezki;
ni biyotzetik jartzen banazu
arrez beterik miņezki,
galduko ditut atze aurriak
eta nere bi sayezki
Galdu bearrak izaten ditu
aldi askotan gizonak,
ta batez ere nere gisara
noiz nai egiya diyonak
nere iritziz utsegin gabe
esan dizkitant itz onak,
Jaunak lotura sendoz katiba
ditzala biyotz biyonak.
Bide guztiya ertzitua da
baneukan lendik bildurra
nora izate gozakitsua
gaurtik da oso biurra;
ezetz diyozu; mingarritu naiz
su da suerte makurra...
Zu zera neri maita kabiya
ostu zeniran lapurra.
Ez dezaizula bada irudi
naizela zerbait maltzurra,
gure biziya luze dalarik
gerta oi zaigu laburra;
baldin gaisotzen badirazu gaur
biyotz on eta samurra,
nere gaņian jostatuko da
donaduaren achurra.
