Azken saria

Uranga, Juan Ignacio

 Ikusirikan mendi batian

 aitona zarcho bi otzak,

 mugiera bat ziran eragiñ

 bere lekutik biotzak;

 zañ eta ezur gogorturikan

 utzi zituen izotzak,

 ala zeudela poztu zituen

 nik egin nuben itz otsak.

 Orain ere ni orduko gisa

 iritzi batian nago,

 andik jasoko zirala ondo

 aratu banitz lenago:

 otz samiñ arren oñaze charrak

 zaizkate mintzen geiago,

 geroztik ayen antsi tristia

 eriotzaren zai dago.

 Galdu zituzten gerriko eta

 diru zorro ta chanoa,

 begiyetara zitzayen sartu

 negar malkozko lañoa;

 ayetan batek diyo ¿nora da,

 jaten genduen taloa

 eta non dira gaztetasuna

 arintasuna ta loa?

 ¿Non dira gure bikaintasunak,

 non dira gure indarrak?

 landare askon gisa gu ere

 gelditu gera igarrak,

 ukatu dute gure zankoak

 belaunak eta ishtarrak,

 bai eta ere beso, besagaiñ

 begiyak eta bizkarrak.

 Zartasunaren gaitz utsak gaitu

 begiyetatik itsutu,

 ta gera zerbait illuntasunaz

 argaldu eta izutu;

 nola geraden senda eziña

 dan minarekin kutsutu,

 gauden oyaren jira guztiya

 negarrez degu putzutu.

 Itz abek buka ondoren ziran

 buruz nasturik arkitu

 ziradelako ayen asnase

 bideak oso larritu;

 eriotzaren ordu garratzez

 ill ta ziraden gelditu

 zitzan merezi zuten bezela

 Jaunak zeruan saritu.