Gure gidariari

Tapia, Ion

 Hormen itzalak luzatuz doaz

 gunea dago isila,

 noizbait zohargi zegoen bakan

 orain goibel ta zurbila.

 Zelda barneko hozkirri hontan

 neke-hotsetan nabila,

 bertso tristeok nola igorri

 ene Herriaren bita?

 preso txar honen luma txiroa

 atxekabez bata hila!

 Arrats minkorra etzana zaigu

 ezarriz bere samina,

 hodel ilunak gailendu dira

 estaliz zeru urdina.

 Dohakaitz bide, TXOMIN hil dela

 goizetik dugu jakina,

 bihotza eri, minez beterik,

 ugalduz doa ezina,

 lantuz gabiltza ezin irentsiz

 horren albiste gordina.

 Nekazarien oihu garratzak

 zabaldu dira sorora;

 langilearen orru ozenak

 nonnahi eta edonora;

 marinelaren batel prestua

 hor dator portu zokora;

 olerkariek triste diraute

 bertsorik ezin gogora;

 artzaia ere nigarrez doa

 nekezka mendian gora.

 Eliz-dorreko kanpai bortitza

 entzuten da urrutira,

 dolumin latza sartuaz doa

 kale eta baserrira.

 Aiton-amonak supazterrean

 nigarrez hasiak dira,

 malko mingotsez amonak dio

 aitonari so begira:

 Nola pasatu ilun hontatik

 egunsentiko argira?

 Hastapeneko zipar estua

 nahiz izan astunegia,

 indar berrituz irekitzen da

 esperantzaren saskia,

 Has bitez jada, zantzo, oihuka...!,

 eraiki Herri guztia!,

 denok batera kanta dezagun:

 ZEIN EDER EGUNSENTIA!

 Bizirik bata ortzean zehar

 gure gidari handia.

 Inork badio: Mendratu dituk!,

 edo umezurtz gerala;

 oldar bizian altxa gaitezen

 esanez: Ez dela hala!

 Alferrik habil zabaldu nahirik

 etsipenaren oihala,

 ez duk itzali, gorenean duk

 abertzaleon morala;

 hori kentzeko etsai guztiak

 badakik gutxi dirala.

 Bizirik dirau garaile gisa,

 zutik da gure haritza!

 Dantzan ta triskan ziren miruak,

 larri ta makur dabiltza.

 Baikor ta tinko hoien aurrean

 guztiok gaitezen mintza;

 jakin dezaten suspertu dela

 Aberri honen bizitza,

 eta halaber, badatorrela

 bihar-etziko garaitza.

 Herriko seme, maite, kuttuna,

 ereile, leial, jatorra...,

 hazi emankor, bitxi, xarmanta...,

 lurralde honen altxorra,

 uzta ederrez jantzia diguk

 Aberriaren alorra.

 Erne jarri duk ezbaian zena,

 adi zegok entzungorra,

 nondik sartu duk gure baitara

 horren oihartzun baikorra?

 Alderdi batzuk azaldu ditek

 daramten esklabotza,

 ez hautela nahi seme bezala

 egina ditek aitortza.

 Euskalerrian jaio direla?

 bainan... non zeukatek lotsa!

 Zergatik beti faltsuen pare

 laudatuz etsai arrotza? ,

 morrontza bide, irain nahiean

 Aberri honen bihotza?

 Alferrik dituk laido guztiak,

 hori duk berri zaharra,

 gure helmuga jarria zegok,

 iraultzak badik indarra.

 Eskerrak hiri GIDARI JAUNA,

 euskal-semeon izarra!

 Agur honekin egin nahi diat

 gure promesa bakarra:

 Egunen batez entzungo dela

 garailearen adarra.