Kiriko maizterra

Arrese ta Beitia, Felipe

 Azkeneko bizitza

 zatarcho batian,

 maizter bat bizitzen zan

 jabien kaltian.

 Zergatik izanikan

 bizitza arren jabe

 gelditzen zan denboraz

 errentarik gabe.

 Urtiak juanagatik

 jabiak etzuben

 arren eskubetatik

 chanpon batikusten.

 Ezaguturik bada

 okerrago zala,

 onez onian utzi

 barkatubaz ala;

 gogor egiñ nayian

 nagusiyak arri,

 juan zan t'egiñ zizkaten

 itz abek alkarri:

 -¡Nere nagusi jauna!

 ¿nun dabill, nun dabill?

 -Orri bada, netorren....

 netorren ta nabill....

 -Eseri bedi, jauna,

 ¿guztiyak ondo, e?

 -Jaungoikoari eskerrak

 bai, bai, ondu gaude;

 bañan gure kontuba...

 -Bapo da beñepiñ,

 ¡etzuben aspaldiyan

 onera jira egiñ!

 -Badakizu Kiriko

 zaudela zorretan...

 -Ez aitature, ez neri

 orlakorik esan.

 -¿Ta zeñi, zure kontu

 egonik echia?

 Ez pagatzeko onena

 lenbailen uztia.

 -¿Nik utzi? ¿maizter zar bat

 izanikan mauka?

 ¡bedorrek esatia

 arrituba nauka!

 -Ez dezula sekulan

 ematen errentik,

 zabiltz beti Kiriko

 kirik eta kirik.

 -Orrenbeste denbora

 biziturik emen

 ez dala nere echia

 etzait iduritzen.

 Oraindañore gera

 bizitu nolapait,

 ¿utzi nik? ez, nai badu

 errenta igo bezait.