¡Iso!

Selgas, Jose

 I.

 Aingerucho bat ederra daukat:

 ¡Ezpañak dauzka gorri-gorriyak!

 Urrezkoa du ille, biguna;

 Beltzak, chit beltzak ditu begiyak.

 Seask-ondoan, ikusten nago

 Lotan arpegi gozarozkoa,

 Azuzena dan beziñ churiya,

 Asbera baño, bigunagoa.

 Animak dizdiz egiten dio

 Aingeruari arpegichoan,

 Larros-moteak egiten duen

 Eran, edontzi leyarrezkoan.

 ¡Atozte! lotan begira nola

 Dagon egiñaz farre gozoak.

 ¡Atozte! baña, kontuz, isillik:

 Esnatuko du zuen mintzoak.

 II.

 ¡Begira zeñen poliki duen

 Erdidikitzen ao chikiya!

 Lo dagon guzti-guztiyan dauka

 Bere ezpañetan farre-irriya.

 Urte bat baizik ez du oraindik.

 Ez eman musu... lo dagonean,

 Bada miñ balu bezela, negar

 Egiten digu esnatutzean.

 Neroni naiz ¡bai! argan ikusten,

 Noiz dagon lo begiratzean.

 Artizar baten eran, agertzen

 Zait bizitzako gau illunean.

 ¡Ai aur ederra! ¡zer zori dezu

 Izango mundu doakabean!

 ¡Ez arren! ainbat mugi seaska...

 Esnatuko da mugitutzean.

 III.

 Aingeru bat da, amak nai ainbeste

 Edertasunez bete-betea;

 ¡Aiñ farretsua du arpegiya!

 ¡Añ zerukoiya begiratzea!

 ¿Zer det sentitzen larros-ederdun

 Bere arpegira begiratzean?...

 Zeruetatik deserritako

 Anima bat da ¡bai! mundu bean.

 ¡Kontu! ez arren agitz mintzatu;

 Lo dagon aurra bildurtuko da.

 ¡Ametsetan da! ¡o! ¿zer ote du?...

 ¡Iso! bestela esnatuko da.