Errueza - birtutea

Selgas Carrasco, José

 Eder doaz urteak, eder biziya

 Errugabeko lotan dijoanean

 Zorioneko adiñ lorez jantziya.

 Animak naigaberik ez duenean,

 Eta biyotzak miñai, miñen kotizik

 Oraindikan pagatu ez dienean.

 Bizi danean pozez, kezkarik gabe,

 Irakasirik guri gizona zer zan,

 Zer izan litekean bekatu gabe.

 Bañan... bañan... oraindik aur geradela

 Datoz atsekabeak, larritasunak,

 Poz guziya gugandik daramatela.

 ¡Jakitea!... antustea, arrokeriya;

 Gizona sayatzen da jakiten, baña

 Gelditzen da ezjakiñez, dolkaiz jantziya.

 Zer artiskadek digu irakasitzen

 Gure biziya amilka daraman leize

 Beltz ikaragarriya gogor ichitzen?

 ¿Bizi da jakintsua doatsuago?...

 ¿Dirubagan zoriya daukanak, oi du

 Bestelakoak baño pake geyago?

 Eta echendea bera... ¿zer da echendea,

 Ezpada gañean dan naigabeari

 Egiten zayon zemui miñerazlea?

 ¡Eziñegon larriya1 ¡Gauza tristea!

 ¡Nork errugabeko ordu batzuekgatik

 Lezakean biziya trukatutzea!

 ¿Ta zergatik ez gera birtutetsuak?

 ¿Zergatikan ainbeste maite ditugu

 Bizitz au eta bere neke mintsuak?

 Gaztetasun zorrak otsegiten du

 Maitasun-festetara; t'atsegiñaren

 Edontzi maitatua eskañitzen du.

 Anima gelditu-ta bildurtutzen da,

 Estalgarri guziyak urratutzean,

 Irudipena, oso desegiten da.

 Orduan dator bildur illerazlea;

 Orduan eziñegon izugarriya,

 Eta datoz miña ta gozogabea.

 Eta dator egun bat, geldi, nagiya,

 Ta beste bat ere bai; ta dana dator

 Beñere buka gabe azken-ajiya.

 Maitera gezurturik atzeratzen da;

 Negar-malko samiñ ta tristez bustirik

 Oroitzaren lorea triste azitzen da.

 Zemuitzen badu mardul izpirituak,

 Alperrik dabill, piztu nairikan biyotz

 Illik dagoen baten tupotz-soñuak.

 Ala doatsuera, guziz maitea,

 Litzakeana gure bizitzargiya,

 Gure borreroa da, gure erallea.

 ¡Egiya arrigarriya! ¡Gauza tristea!

 ¿Nork errugabeko ordu batzuekgatik

 Lezakean biziya trukatutzea?

 ¿Ta zergatik ez gera birtutetsuak?

 ¿Ez ditu birtuteak, maitetasunez,

 Sendatzen utsirudi naigabetsuak?

 ¿Ez du gozatzen degun estutasuna?

 Baldin gurekin negar egiten badu,

 ¡Nola digun ematen gozotasuna!

 Gizadiyaren izar miraritsua;

 Erruez garbiyaren eguzkiyari

 Jarraitzen dion argi gozo, dontsua.

 Estaltzen gaitu mantu ederrarekin,

 Eta gozatzen digu antsiya, miña,.

 Bere bukagabeko gozuarekin.

 Izanik ezillkorra ta zerukoiya,

 ¡Berak! ¡berak! illtzera goazenean,

 Ematen digu echende gozagarriya.

 Gure onaren ondoren beti ibiltzen da;

 Bizitz igarokor au bukatutzean,

 Obiyaren gaitean auspeztutzen da.

 Oroitz gurea berak argiratzen du,

 Bizitz igeskorraren kondairachoa

 Dizdizariro guziz izkribatzen du.

 Bizitzen da guretzat bakar-bakarrik,

 Eskergaizto guziyak, utsegin danak,

 Maitetasunarekin pozez pagarik.

 Berak maite duana ¡zeñ doatsua!

 ¿Non dago birtuteak ainbat gozatzen

 Gaituen atsegiña, poza, patua?

 ¡Birtute donetiya! sutu nazazu

 Zure gar chauarekin; errañu biziz

 Nere izatea tristea distia-zazu.

 Zuk dakizu gozatzen nere larriyak;

 Zuk, eta lore ederrak gorderik dauzkan

 Aurtasunaren oroitz maitagarriyak.

 Udaberri gozoko egun sentiya;

 Betiraunlea balitz, gizonen ona

 Litzakean par-usi miragarriya.

 Orduan izatea dijoanean,

 Gezur kaltegarririk, goinairik gabe,

 Gaitzikezak ematen duen pakean.

 Orduan bizi naiyak izpiritua

 Galtzen ez duanean; eta sentitzen

 Ez danean ondamu kaltarkitsua.

 Orduan, pentsaera dabillenean,

 Penikan, bildurrikan, miñikan gabe,

 Beti mardulik dagon toki ederrean.

 Orduan ezpañ eder toleskabeak

 Artzen dituztenean amaren laztan

 Gozo, maitasunaren garrez beteak.

 T' ederreraz anima koroiturikan,

 Zeru lurren artean Jakusgunean,

 Errugabe maitea agerturikan.

 Choratutzen gaituen errugabea,

 Doatsuak izaten, zuzen bizitzen

 Irakasten ibiltzen dan birtutea.

 Berak birrindu naiyan ¡O Jaungoikoa!

 Sayatutzen da gure biziya amiltzen

 Duten griñ oyen naspill su-garrezkoa.

 Erzuezagun, biyotz aundi prestuak,

 Eta birtuteagan, tinke dauzkate

 Beren irudi garbi gaintondotsuak.

 Zergatik birtuteak t' errugabeak,

 Beren aunditasunaz tinka danari

 Biraltzen dizkate poz neurrigabeak.

 Atoz, lurrindutzera nere gogoa

 Zure likurta bigun eztiyarekin,

 Aurtasunaren oroitz guziz gozoa.

 Ekatzu, birtutea, zure fedea;

 Aztu ¡bai! nere lengo chorakeriyak;

 Distia zazu nere biyotz tristea;

 Nere bizitza, eta neurtitzaldiyak.