Amama zanari
Sarriegi
Il zan, gaxua il zan...
il-beltzean
luze-luze etzanda
bein ikusi nuan.
Zerura begira,
aingerua iduri;
ain zegoan geldi,
ain zegoan zuri.
Lau gizonek artu
t'eraman zuten,
arrezkeroz ez det
etxean ikusten.
Galde diot nun dan
ama maiteari
ta zeruan dala
negarrez esan dit...
Urruti bear du
noski zeru orrek,
ba nere negarrok
ez ditu entzuten.
Entzungo ba'litu
etorko litzake,
bai, nere amama
etorko litzake.
Maitia alakua!
Ene emen ba'lego...
bere magalean
egingo nuke lo;
Bere belaunean
jarrita nengoke,
antxen irakurtzen
ikasiko nuke.
Eraman zuten, ta...
ez dator geiago;
jakin izan ba'nu
ez nien utziko.
Arrezkeroz ez det
esnegañik jaten,
iñortxok ez dizkit
intxaurrak ekartzen.
Lagunek negarrez
ikusten ba'naute,
nere erruz dala
esaten didate.
«Zeñen zitala zan
eriotza jakin,
zer dala-ta utzi
joaten berakin?».
Baña on utsa zan
nere amamarik
betiko zemala
uste nuan ba nik...
|