Kantatuzera noa negarresz

Santabarbara

 Kantatutzera noa negarrez,

 bihotzari ezin uka,

 munduak entzun beza dardarrez

 zergatik gauden lututa.

 Herriaren pakea zela ta

 alai genbiltzan ujuka

 Mingaina ere moztu digute

 orain gaude mutututa.

 Gure Herrian bizitzen ginen

 bi zozo ta lau pailaso,

 batak bestea xaxatzen zuen

 honek etzun eiten kaso.

 Esaten ziguten «orain ezin

 liteke bihar akaso».

 Biharamona ailatu data

 bururik ez dugu jaso.

 Amets bat euki dut gaur gauean

 hori zen esan nahi nuna,

 sirena hotsak entzuten ziren

 dena zegoen iluna.

 Txalupan sartzera gindoazen

 ta erori zaigu laguna

 bala txistuek galdetzen zuten

 «Nor ote duzue urruna».

 Lagun gaixoak hau esan zidan

 boz hari bat baino ez zen,

 «Hiltzera noa entzun zaidazu

 ikas zazue bizitzen.

 Baldin hitz handiak utarikan

 ez bagerade lertutzen

 Laister esango dute gugatik,

 hemen herri bat izan zen»

 Gorpua eskutan ta ezin ikus

 tiro haieri azkenik,

 amarrak eten nahi ta ezin

 han ez zen larri ez zenik.

 Izerdi patsez esnatu nintzen

 esanez bizi nahi det nik.

 Ez nun orduan inolaz jakin

 kate hura eten zenik.

 Euskadi izeneko txalupa

 askatasunaren bila

 Espaniako kaiai lotuta

 beregain amarra pila.

 Itsasoaren deia bihotzan

 eskuartean fusila

 Eten ditzagun kateak laister

 gurea ez da Herri hila.