Antzi tristiak!

Sanchez Irure, Cayetano

 Arratz aldeko bostak alashen

 gudi gora edo bera,

 nere echetik abiya nitzan

 susen Donosti maitera;

 bitartiortan zer gartatu dan

 oraiñ noa ezatera

 negarra askok egiñ biardu

 irakurizian papera.

 Lau gizon zarrek zemate larik

 atzo biskarka kamilla,

 ura ikusita inguratu zan

 sekulako jende pilla;

 askok siyoten sijua zela

 eritu onbaten billa,

 beste batzuek bastar batian

 segola gizon batilla.

 Aiyen esanak gezurrak ziran

 etzan ezan alakarik,

 baizik gasho bat illa illian

 eziñ aznaza arturik;

 nombait tristia pobria zanda

 etzaukan iñon alborik,

 senda lekura bai zeramaten

 kamil batian sarturik.

 Irrutira bai entzuten ziran

 ¡Jesús! arren ¡ay! tristiak,

 iñondik nonbart etziyon usten

 gashuari oñasiyak;

 errukituta gelditzen ziran

 an inguruko jendiak,

 esanaz bada lagun zaiyola

 gure Jaungoiko maitiak.