Chicarra eta chingurria

Samaniego

 Iduritzen zitzaion

 Urrikigarria

 Chicharrari auzoan

 Zuen chingurria,

 Zeren ikusten zuen

 Lertutzen zanean

 Denbora piskachobat

 Ondutzen zanean.

 Askotan esan zion,

 Ez irriz, benetan,

 Ez diat-lanik egin

 Nere egunetan;

 Eta uste diat nik,

 Nere mutikoa,

 Lan egiten duena

 Dala chit astoa.

 Zer, ¿ibilli bear dek

 Beti arrastaka,

 Ezin gari ale bat

 Karraiaturika,

 Erori, eta alcha,

 Beti jira-bira,

 Eramatiagatik

 Ale bat kabira?

 Bizi modu char ori

 Utzak, chingurria,

 Egin zak nik egiten

 Deraden guztia.

 Chingurriak jakiñik

 Gurasoetatik,

 Ezin biziko zala,

 Egin bage lanik,

 Chicharraren esanik

 Ez zuen aditu,

 Eta bere lanari

 Oi zion segitu.

 Bitartean chicharra

 Zijoan pasatzen

 Uda guzti-guztia

 Sasian kantatzen;

 Baña gaizki jo zion

 Soñua kukuak,

 Uda joan eta zuen

 Atzeman neguak,

 Eta nola bait duen

 Kopet itsusia,

 Joan ziran chichar kanta

 Eta erausia,

 Zeren bukaturika

 Udako asea,

 Otzak ekarri zuen

 Berekin gosea.

 Chicharra gelditu zan

 Argala, umilla,

 Este zimurtuakin

 Eta erdi illa.

 Oroitzen da auzoan

 Badala zer jana,

 Dijoa arrastaka

 Chingurriagana,

 Eta esaten dio

 Doi doya argalez:

 Adiskidia, dizut

 Eskatzen mesedez

 Zure gordaidutika

 Piskacho bat zer jan,

 Nolabait negu beltz au

 Igaro dezadan.

 Ikusi zuenean

 Ain argal chicharra,

 Chingurriak, egiñaz

 Gogotika farra,

 ¡Ola! esaten dio,

 ¿Zu onontz chicharra?

 Kantari ona zera,

 Beargille charra.

 Uda igaro dezu

 Erausian, kantan,

 Ni nebillen artean

 Lertzen lan eta lan,

 ¿Eta orain nai dezu

 Chingurri nekeak

 Bete ditzaten chichar

 Alferren esteak?

 Ez, ez orrelakorik,

 On da ikustea

 Zer dan mundu onetan

 Alfer izatea.

 Ni len nekatu eta

 Banoa jatera,

 Zu geldi egon zera,

 Zoaz kantatzera.

 Lagundu bear zayo

 Beargilleari,

 Ez ordea beñere,

 Jende alferrari.