Ama Hila.
P.E.
Horra nun den Mattin heldu arraintzatik
Egun lazgarri bat urrun pasaturik
Itsaso gainean; deus ez hatzemanik
Etcholarat doha bihotza ilhunik.
Gizona da sartzen argi bat eskuan:
Etchola ichilik itsas bazterrean
Dago ahats hartan ilhumpe betean.
Jendeak ditazke beroki ohean.
Barneko aldean oro da geldirik
Ez da han aditzen itsasoa beizik
Eta uri chortak zoko guzietan
Putzuen egiten sukalde handian.
Bainan zer ikusten du zoko batean:
"Gorphutz bat etzana lurraren gainean
Zangoak urthutsik urean iheri
Begiak aldiz so daude zeruari.
Bere bi beroak zabalduak ditu
Et'agoa nondik baita eskapatu
Azken hatsa, orai arrunt idekia.
Itchura honi zoin den lazgarria.
Eta gorphutz hori, zer zen aintzinean
Emazte gaztea, bizi deskantsuan,
Lanean dorpheki higatu ondoan
Akabatu dena orai miserian.
Eta gorphutz horren ondoan dagozi
Bere haur maiteak lothuak elgarri
Bi aingeru ttipi lo bethe bethean
Ohako tchar baten berotasunean.
Amak herioa ikusiz hurbiltren
Zangoen gainean emana zakoten
Soinekoak egon ziten berokian
Berak hotz izanen zuen arats hartan.
Hoieri loa zoin ditaken eztia
Bekatutik dute bihotza garbia
Jainkoarentzat ez daude beldurrean
Prestak agertzeko haren aintzinean.
Aizea orroaz hari da kampoan
Ur chortak metatzen etchola barnean
Hilaren gainerat noiztenka erortzen
Nigarra bezala begitik lerratzen.
Ba! ama da sartu eternitatean
Bethi bizitzerat zeru ederrean
Haurren ikusteko esperantzakilan
Egun batez haren loria berean.