On Juan Iturralde eta Suit

Otaegi, Klaudio

 Milla urte zituen pago adarrean.

 Liztor bat zan erori amerau batean.

 Alperrikan zituen egiñ alegiñak

 Autsi naian telaren ari-itsaskor piñak.

 Zenbat eta geiago zituen astintzen

 Anbat anka egoak zitzaiozkan naasten.

 Eziñ mugiturikan zanean gelditu,

 Igarri zion zala sekulako galdu.

 Armiarma zegoen chulotik zelatan,

 Pacharaz ichedoten, goseak ill zezan;

 Bada ondo zekien zuela eztena,

 Urbildu ezkeroztik, sartuko ziona.

 Pagauso urdiñ bat pasatzean andik,

 Geratu zan ezkurrez betetzeagatik.

 Entzun zituenean aren arrenkurak,

 Armiarma-sareko lantu ta negarrak,

 Urrikaldu zan oso liztor kotaduaz,

 Eta libratu zuen mallak urratuaz.

 Eman zizkan arbiskak millaka eskerrak,

 Eta ezkutatu zan, egiñaz agurrak.

 Urte buruan andik irago zanean,

 Ikusizuen arbol gallur gallurrean,

 Urrungaz zegoela bere ongillea,

 Porrokatu zuena, sedazko sarea.

 Begi ernea zuen eiztari on batek,

 Ikusi gabe uso gaitzikabe arek,

 Eskopeta zuzendu zion tiratzeko,

 Ez da zer dudaturik zuela botako.

 Oroiturik ari zor ziola bizia,

 Eta munduan zuen zorion guzia,

 Sartu zion liztorrak apuntariari,

 Kopetaren erdian eztena gogorki.

 Eskopeta zitzaion erori lurrera,

 Eraman zuelako eskua arpegira.

 Pagausoak'zion igarri orduan,

 Zeñen perill aunditik igas egin zuan.

 Zoratua liztorra, egiñ zuenakiñ,

 Alderatu zan andik, egaatuaz ariñ.

 Gero ziradenean alkarrenganatu,

 Usoa zitzakion onela mintzatu:

 -Nere liztor maitea, bizirik banago,

 Siñis nazak, dikala, iri beti zorko.

 Perill aundi aunditik libratu niñukan,

 Etzekiat eskerrak zer modutan eman.-

 -Nere uso polita, ez du zer emanik,

 Beste ainbeste diot anziñatik zor nik.

 Baldin aiñ biotz ona izan ezpazuen,

 Armiarmaren bazka izan bear nuen.-

 Pagausoak zion eranzun berriro:

 -Egiaz, kito gatuk oso eta oro.

 Izan dezagun, bada, gabiltzan lekuan,

 Esaera zar auge, betiko buruan:

 Egin zazu beti on,

 Ez jakin arren non.